Als mensen aan favoriete hotelkamers denken, dan zullen de gedachten vaak uitgaan naar zicht op zee of op een rimpelloos meer. Allebei erg mooi, rustgevend en noem maar op. Voor mij gaat er echter niks boven een hotelkamer met raam boven een drukke weg, waar het leven 24 uur per dag voorbij raast en jaagt. Jubelend van vreugde betrok ik dan ook mijn hotelkamer in het centrum van Jeruzalem. Op de eerste etage, boven een drukke doorgaande weg en een chaotische rotonde.
Rondom al dat verkeer dartelden de voetgangers in de meest fotogenieke verschijningen en de supermarkt tegenover die 24 uur per dag open was. Om de haverklap bussen die voorbij raasden en om dan bij de rotonde dan weer flink gas te geven. Och, wat een verwennerij, want bij het afremmen kon ik mooi de bus in kijken.
Voor menigeen zou dit alles een horrorscenario zijn geweest en had men, zoals menig bezoeker aan het hotel deed, om een andere kamer gevraagd. Maar voor mij was dit de ideale hotelkamer. Raam open en laat de geluiden en de geuren/ stank maar naar binnen komen. Met mijn neus bovenop het dagelijks leven en heel vaak, vlak boven die neus mijn fotocamera om dat leven vast te leggen. A view from the room, Jerusalem-style dus. En àls ik dan even iets anders aan het doen was kwam er een gillende brandweer-sirene voorbij om de bijna dagelijkse fik in de vuilcontainer te blussen. Wat een verwennerij!!!
Na een tijdje kreeg ik meer en meer oog voor details. Zoals een vader met zijn zoontje op zijn rug. En terwijl hij bukt, komt onder zijn shirt een vuurwapen tevoorschijn. De grote teen van het kleine kind komt gevaarlijk dicht bij de trekker. Voor het gemak heb ik maar geschoten, met de camera.
Of een aantal behoorlijk opgefokte gasten die luid pratend door de straat lopen en elkaar trachten te imponeren.En dan plots een keiharde karatetrap tegen een onschuldige regenpijp. En zo ging het dag en nacht door, altijd hectisch en druk. Behalve dan op Shabbat, dan waren de straten leeg, de bussen op hun verzamelplaatsen en zelfs de supermarkt verkeerde in diepe rust. En de eerste minuut na Shabbat begon het hele circus weer opnieuw en kon de Nikon weer zijn favoriete ding doen.
Ben ik dan al die tijd op mijn hotelkamer geweest? Nee, vrees niet. Ik had mijn kamer lief, maar er is niet mooier dan midden in dat dagelijks leven te staan. En daar de gezichten van dichtbij te zien. De gezichten van Jeruzalem….