Rotterdam: violen, zangers, dansers en orkesten vertonen hun kunsten terwijl het massaal toegestroomde publiek in stilte luistert, vaak met een glaasje rosé of port in de hand. Keurig geklede dames met uitbundige hoofddeksels en parasolletje, en de heren in op maat gesneden kostuums, galant het rieten picknickmandje dragend. Dames kunnen hoedjes passen en heren exclusieve wijnen proeven. Aansluitend prikt men gezamenlijk een vorkje op het grasveld op een fraai kleed en ontmoet men oude en nieuwe vrinden. Om daarna rustig naar een ander podium te schrijden om de volgende klassieke muziek- of dansvoorstelling te bezoeken.
Is dit in Rotterdam? De stad van de Koopgoot, Vreetschuur, Feyenoord, noeste arbeid en het inhaleren van fijnstof en de geur van de Maas? Ja, dit was Rotterdam afgelopen zondag 23 augustus 2015 en het speelde zich af in de meest romantische-enclave-voor-één-dag in Nederland en vèr daarbuiten: Het Park onder de Euromast. Het was de Dag van de Romantische Muziek. Dat klinkt wellicht als een oubollig iets voor droogstoppels en kakkers. Maar niets was minder waar. Jong, oud, man, vrouw, kakker en doorsnee Rotterdammert liepen door elkaar heen, vaak gekleed in zeer klassieke outfit.
Het is eigenlijk heel vreemd dat zo weinig mensen dit festival kennen, ook al was het stampend vol. Zelf heb ik het in 2012 bij toeval ontdekt. Ik had wat foto’s gezien van mensen in vreemde uitdossingen en de omschrijving sprak me wel aan. Gemakshalve ging ik er vanuit dat het een dooie toestand zou zijn met weinig volk, maar daar toonde ik mijn menselijke kant ten volle: ik vergiste me totaal. De velden waren afgeladen vol met overal muziek, eten, drinken, kraampjes met bizarre hoeden en noem maar op. Nu ben ik niet het type van de romantiek en de klassieke muziek, maar in zo’n setting zou je het bíjna worden. Eén ding wist ik zeker: hier ga ik vaker naar toe.
Afgelopen zondag was het voor mij de derde keer, en ook al blijft alles min of meer bij het oude (ja, slimmie, daarom heet het ook ‘klassiek’), het was ook deze keer weer een belevenis op zich. Je zag dan wel de Euromast, maar verder was er weinig wat op ‘klassiek’ Rotterdam deed denken. Een beetje het effect wanneer een death-metal festival in Staphorst zou plaats hebben.
En eigenlijk vond ik dit de fijnste editie tot nu toe. Waren in verleden nog wel eens van die zangeressen waar ik hyper nerveus van werd of musici die heel moeilijk minimalistisch stonden tot pling-plongen, nu was de muziek zelfs fijn om naar te luisteren. Althans, voor mijn oortjes dan, die op de overige dagen van het jaar andere dingen horen.
En dan te bedenken dat dit enorme evenement gratis te bezoeken is. Zolang het me uitkomt hou ik niet zo van subsidies, maar ik vind het minimaal erg vreemd dat een dergelijk festival geen subsidie meer krijgt. Nu weet ik ook wel dat alles op elkaar moet gaan lijken en onderscheidend vermogen op wat voor terrein dan ook verstikt moet worden, maar dit gaat wel wat ver. Gelukkig is de organisatie nog steeds in staat voldoende euro’s bijelkaar te harken. In dat opzicht is de romantiek ver te zoeken, waarbij het dus in feite een echt Rotterdams evenement is. Encore! Encore! Encore!
