Proefdraaien met foto’s

De foto’s zijn weer veilig ingepakt en aan het zicht onttrokken door wit papier en bubbeltjesverpakking. De expositie zit erop. Althans, de mini pre view versie in een veel te kleine ruimte waar geen enkele foto de ruimte kreeg die deze nodig had, dan wel verdiende. Nee, deze mini expo was vooral bedoeld om te wennen aan de foto’s. En dat werkte, want na een paar dagen waren we gewend aan de schoonheid en zagen we ze weer wat ze gewoonweg zijn: foto’s.

Een aantal mensen mocht het tijdelijk heiligdom betreden en de reacties waren zeer lovend, en dat ging verder dan de plichtmatige complimenten. Volgende week is het dan zover na maanden voorbereiding: de expositie in De Kristal te Rotterdam. “Gezichten van Jeruzalem” on tour. Maar voordat de toernee echt van start kan gaan is een laatste bezoek aan De Kristal nog wel noodzakelijk. Welke foto komt exact waar te hangen, that’s the question.

Inmiddels voelt een bezoek aan De Kristal vertrouwd. We kennen de weg. En daar zijn ze dan: ‘onze’ blauwe muren. De grote puzzel kan beginnen. Tijdens de mini-expo hebben we al bepaald welke foto’s bij elkaar horen en welke veel ruimte opeisen. De grote foto’s van 60 bij 90 krijgen sowieso een prominente plek. Waarbij de Syrisch orthodoxe aartsbisschop een central positie inneemt op de scheiding van twee wanden. Zeer aanwezig bij binnenkomst krijgt de overzichtsfoto van de Klaagmuur haar hangplek. Nu is het zaak de rest een plek te geven. We lopen vele rondjes langs de muren. Soms gade geslagen door mensen die zich lijken af te vragen of we wel sporen. Laat ik daar zelf niet op antwoorden, maar gewoon zeggen: wij zijn Kroon en Van Maanen….

Tijdens onze tochten bekijken we de zeer verschillende vormen van lichtval. Een van de terugkerende adviezen de voorbije tijd was om de wat donkere foto’s meer in het licht te hangen. Maar van dat advies besluiten we afscheid te nemen. Juist bij de binnen genomen foto’s past veel meer het donkerder gedeelte van de expo ruimte, met zacht en ietwat warm kunstlicht. Deze foto’s in het felle daglicht hangen past niet. Net zo zeer een zonovergoten Klaagmuur niet geschikt is voor een donkere muur (met kleine m). Dus bij deze: Dank aan een ieder voor dit welgemeende advies, maar we volgen de Frank Sinatra-doctrine: My way.

Na een uurtje rondlopen, puzzelen en overleggen zijn de definitieve plekken uiteindelijk bekend. Een intensief klusje, maar dat wil je niet woensdag gaan doen als je bezig bent de boel op te hangen. De foto’s tonen nu een vloeiend verhaal en ook het affiche heeft een goed zichtbare plek gekregen. Ik ben ondertussen aan het zoeken naar een volgend cliché. Ah, ik heb er eentje: We zijn er helemaal klaar voor!

Zo, tot zover de expositie. Wat ik één van de leuke dingen aan het bloggen vind is dat ik het over van alles en nog wat kan hebben. Ja, tuurlijk vooral over foto’s en alles daaromheen. Maar dit keer wil ik ook mijn muzikale ei kwijt. Een aantal mensen weet dat ik nogal een enorme muziek freak ben. Passief in dit geval. Een instrument bespelen is er nooit van gekomen en mijn zang heeft nog nooit tot positieve bijval kunnen leiden, hooguit tot een zenuwinzinking links en rechts. Maar vandaag, de 25e september, wil ik me toch even, schrijvend, overgeven aan de muziek. Ik heb mezelf nooit echt ‘fan’ genoemd van iets of iemand. Echter, vanaf mijn jongste jaren, en dat is steeds langer geleden, is er één grote uitzondering: het Electric Light Orchestra, ook wel bekend als ELO. Wat wil het geval? Vandaag is er na bijna 15 jaar nieuw werk verschenen. Niet revolutionair maar wel melancholisch. Voor menigeen hooguit een voetnoot bij deze dag, maar ik heb toch even gejubeld van zielevreugd. Mag ik u allen uitnodigen het nieuwe werkje genaamd ‘When I was a boy” met uw ogen dicht te beluisteren? En zeg nu zelf: hoe vaak zal een fotograaf tot u zeggen: geniet ervan met uw ogen dicht. https://www.youtube.com/watch?v=ncugB0Ksjq8.