En vandaag is het dan eindelijk zover. Na iets meer dan 9 maanden voorbereiding ziet onze expositie “Gezichten van Jeruzalem” het levenslicht in De Kristal. Om 10 uur begint ons feestje met het ophangen van de eerste foto. De eye catcher en binnenkomer van de expo: de biddende mannen bij de Klaagmuur. Het enige vraagteken dat we nog hebben is of de blauwe muren wel zullen passen bij onze foto’s. Nou, dat vraagteken is snel weggevaagd door een obesitas-uitroepteken: JA!
Het licht blijkt grandioos te vallen op de Muur Het blauw van de muur (in dit geval die van De Kristal) zorgt voor een extra effect. Wat voor effect? Dat weet ik eigenlijk niet. Dat laat ik graag aan anderen over om te bepalen wat voor effect het dan is. Laat ik kort zijn (ja, dat kan ik): een enorm mooi effect. O jee, dit smaakt naar meer en in straf tempo pakken we de foto’s uit en brengen ze naar de afgelopen vrijdag bepaalde hangplek. Even een moment voor een veertje in ons zitvlak(je): de nauwgezette voorbereiding van de afgelopen maanden betaalt zich nu terug, want er is geen enkele twijfel of zelfs discussie waar welke foto moet komen te hangen. Dit scheelt enorm veel tijd en werkt mede daarom extra ontspannend.
Een volgend spannend hoogtepunt is de hoofdrolspeler uit eerdere blogs: de aartsbisschop van de Syrisch orthodoxe kerk. Voor hem hebben een aparte muur in gedachte waar hij enorm kan overheersen en aanwezig zijn. Zo’n foto duldt immers geen ‘collega’s’ om zich heen. Het lijkt wel of zijn privé muur speciaal voor hem is neergezet. Met voldoende marges om hem heen hangt hij in in één keer goed. Even een paar seconde intens van genieten en weer voortdenderen met de rest van de serie foto’s. We zitten inmiddels in de wat meer duistere gang voor de wat meer duistere foto’s. Duister in de zin van weinig licht.
Inmiddels een goede foto-bekende van ons is de Afrikaanse pelgrimeuse in de Via Dolorosa. Aangezien de dame (sommige vrouwen moet je gewoon ‘dame’ noemen vanwege hun uitstraling) naar rechts kijkt komt ze helemaal links te hangen aan de muur. Daarna volgt een uitgebreide ‘duistere’ serie. Deze meest binnen genomen foto’s blijken inderdaad hier perfect tot hun recht te komen bij dit type kunstlicht (veertje nummer 2). De Senegalese pelgrim met het kruis op de schouder en de blik op het einddoel (oneindig past hier niet echt) is de laatste in de serie. Waarom? Omdat hij naar links kijkt en daarom komt hij helemaal rechts te hangen. De tussenliggende foto’s krijgen zodoende twee mooie steunpilaren. En ook al is het onderwerp vaak anders, de hele serie past prima bij elkaar (veertje nummer 3).
En dan doemt daar alweer de laatste muur op. Dit gaat de meer drukke muur worden met foto’s van de Machane Yehuda Market en de shuk. Centraal komt de megalomane broodboer van de markt te hangen. Alles is immers druk op deze foto, dus die moet een beetje in toom gehouden worden door zijn twee ietwat minder drukke buren. De twee schoenmakers uit de shuk sluiten de muur af. Daarna is het tijd om alles recht te hangen, op gelijke hoogte te krijgen, draden weg te werken, enz. Normaliter werkjes waarvan mijn bloeddruk Apollo 13 neigingen van krijgt, maar in dit geval verloopt alles vlekkeloos (veertje numm…. nee, het is genoeg nu).
Goed, we zijn klaar. Althans met de foto’s. Nu moet overal nog een korte beschrijving bij gehangen worden met de mogelijkheden tot koop van de foto’s. Bij andere exposities zagen we vaak dat men hiervoor simpele stukjes papier gebruikte. Op de een of andere manier doet zoiets afbreuk aan het dure getoonde werk. We hebben daarom keurig kaarten laten drukken met een miniatuur van de foto en de bijbehorende bestelgegevens. En ik moet zeggen; het maakt het wel mooi af (nee, geen veertjes meer). Nog even een uitgebreider verhaal ophangen over Kroon en Van Maanen (dat zijn wij) en de aankondigingsposter van de expositie. Spullen opruimen en geen afval achterlaten. Ja ja, zelfs op zulke momenten merk je toch dat je opvoeding hebt genoten.
Tijd om de foto’s achter ons te laten. Onderhand zijn we vergroeid met ze. Het besef is nu daar dat we ze achter ons moeten laten, helemaal alleen. Overmand door emoties storten we in elkaars armen en lopen de tranen over onze wangen. Of was het toch gewoon een ferme capo om deze inspirerende uren af te sluiten? Ik denk haast het laatste. Tegen half 2 nemen we tijdelijk afscheid van De Kristal, maar we zullen er nog vaak komen om mensen rond te leiden en te kijken hoe het met de foto’s gaat en ze daar waar nodig een corrigerend tikje geven zodat ze weer recht hangen, mèt de museumhandschoentjes aan. Terug in Spijkenisse leg ik het plastic en papier terug op de oude plek. Leeg is het opeens. Weg zijn ze. Overmand door emoties…. Néé, niet wéér!!!
(De expositie is te zien in De Kristal te Rotterdam-Nesselande van 1-10 t/m 31-12-2015, toegang is gratis, voor niets. Adres: Cypruslaan 404. Meer info op: http://www.photonmagazine.eu/gezichten-van-jeruzalem en http://www.fotoexpositie.nl/exposities/kroon_van_maanen.html)