
Ik hou van mannen. Althans van zingende mannen. Althans van zingende mannen in een koor. Althans van van zingende mannen in een shanty koor. En nu ben ik waar ik wezen wil: bij het Shanty koren festival dat elke eerste oktober-zaterdag gehouden wordt in het centrum van Spijkenisse. Afgelopen zaterdag de negende keer en als rasechte geïmporteerde inboorling moet dit voor mij denk ik editie nummer zes zijn.
Tijdens al die festivals is het mooie weer één van de constante factoren. Ook tijdens deze negende aflevering zie ik overal mensen hun tong uitsteken richting een ijsje, dan wel de lipjes tuiten om een biertje achterover te slaan. Dit is immers muziek a la The Dubliners en The Pogues, en daar hoort een slok, of wat meer, bij.
Het is elke keer weer een uitdaging (u weet, ik sta mezelf toe clichés te gebruiken) om de dag net weer even anders vast te leggen dan vorige keren. Geheel in lijn met de ‘Gezichten van Jeruzalem’ aanpak richten we ons deze maal op het publiek. Een stad zonder mensen of koren zonder publiek; het zijn uiteindelijk de mensen/ het publiek die kleur en sfeer geven aan een stad of festival.

Traditioneel opent burgemeester Salet het bal door de scheepsbel uit zijn voegen te schudden. Niet dat zo’n bel voegen heeft, maar dat boeit niet. Of misschien zijn die voegen er wel, en dan boeit het ook niet. Waarom blijf ik er dan zo over door emmeren? Geen idee, dat moet u niet aan mij vragen. Na het luiden van de bel gaat het koor los: Shantykoor Stuurloos. Uit Schiedam: de plek waar mijn wieg heeft gestaan. Daar heb ik voor altijd mijn hart aan verpand. Die stad doet mijn hart sneller slaan. Oh nee, het is nog geen carnaval.

De smartlap Ketelbinkie is zoals altijd het beginlied. Men heeft het perfecte koor gevonden voor deze opening, want ze zingen met hart en ziel en de dirigent gaat aangenaam tekeer. Hij zweept het boeltje lekker op waardoor koor en publiek het stof uit de longen zingen. Ook de burgemeester kent haar klassieker en galmt mee, omringd door Joep-olifantjes, ter ondersteuning van het fonds tegen kinderkanker. Als er een overtreffende trap zou bestaan van een goed doel, dan zou dit hier zeker van toepassing zijn.

Na deze overtuigende opening zwermen de koren uit over het centrum. Volbloed inboorlingen gebruiken liever het woord ‘dorp’. Eigenlijk best wel passend, want de sfeer is ontspannen en iedereen lijkt elkaar te kennen. Tien koren op zeven locaties door heel het dorp. De ene galm is nog niet verdwenen of door een steegje perst zich de volgende geluidsgolf. De stemmen dragen aangenaam ver en de meeste koren weten de liederen met passie te brengen. In het verleden, op andere plekken in den lande, heb ik ook vrouwenkoren aangehoord en hoezeer ze ook hun best deden; de hoge tonen en de stoere zeemansteksten horen daar niet bij. Uiteraard is dat mijn bescheiden mening, hoewel die wel altijd aanschurkt tegen De Waarheid…. Oeps, snel terug naar het festival.

Nu we ons vooral richten op het publiek is het mooi om te zien hoe mensen volkomen opgaan in de meeslepende liederen. Opvallend is dat vooral het vrouwelijke publiek zich laat gelden. Alsof zij de teksten beter voelen dan de mannen. Eigenlijk best een mooie wisselwerking tussen de mannen op het podium en de vrouwen ‘in de zaal’.

Sommige koren gebruiken de hele trukendoos om het publiek te bespelen. Barend Fox is ook zo’n koor. Een bijna niet te vermijden koor want waar shantykoren zijn, daar is ook altijd Barend Fox. Ze geven een geweldige mix van zang en straattheater. En ook al heb ik het vaker gezien; het verveelt nooit. En ach, hoeveel artiesten trekken niet maanden en maanden door de wereld met exact dezelfde show? De mannen van Barend weten hoe het moet: zingen zonder remmingen en treden op volgens het machtige motto: Doe alles wat je doet met hart en ziel. En zo is het maar net!

Tot slot van deze blog nog twee punten, waarvan eentje extreem persoonlijk. Laat ik maar meteen beginnen met het persoonlijke. Ik zal het direct toegeven: Ook ik ben nu onderdeel van The Age of Narcissus. Ik heb mijn eerste selfie gemaakt. Hoe een mens (voor het gemak noem ik mezelf zo) tot deze daad komt? Opeens zie ik mezelf in de spiegel en mijn reactie op deze reflectie is direct: maak een foto van jezelf. En geheel conform de moderne tijd wil ik deze graag met u delen. Bij deze.

En dan nu de epiloog. Terwijl we meanderen door de straatjes en steegjes valt mijn oog (kedeng!) op een affiche. Sinds ik er zelf eentje gemaakt heb voor de expo ben ik daar extra gevoelig voor. Een leuke kleurige aankondiging van de Kermis later deze maand. Anat en ik hebben ons affiche nageplozen op eventuele fouten, maar dat men hier de plaatsnaam nog geen eens goed weet te spellen; dat doet mij de shanty-klomp breken. Lees en huiverrrrrr. Tot de volgende blog en ik dank u hatelijk voor uw aandacht.

*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—
De blog is alweer helemaal raak. Trouwens, ik vind Spijkernisse eigenlijk leuker dan Spijkenisse. Kunnen jullie daar met die jolige burgemeester niet eens over spreken?
De blog getuigt van indringend beschouwen en vastleggen van mensen in het openbare leven.