Deze 5 december blog had ik al een tijdje in mijn hoofd zitten. In gedachten had ik de rode lijn helemaal uitgewerkt. Er moest alleen nog actueel fotomateriaal bij. Ik wilde met die foto’s laten zien dat ondanks alle ‘discussie’ en gedoe rond Zwarte Piet het Sinterklaasfeest nog springlevend is. Een mijter zonder kruis en een Zwarte Piet zonder zwart en roe. Wie wordt er niet moe van dat oeverloos gedoe.
Het plan was simpel en vast en zeker effectief. Zowel vanuit mijn huiskamer als op straat zou ik Zwarte Piet in al zijn kinderlijke onschuld treffen en vastleggen. Dit land laat zich uiteindelijk niet zonder slag of stoot een traditie afnemen. Dat blijft trouw aan ‘Zie ginds komt de stoomboot’. Maar de afgelopen week voelde ik al wat nattigheid op komen. Nergens had ik noch de Sint en noch Zwarte Piet gezien. En dat was in het verleden wel anders. Overal dook, zeker op zaterdag, wel ergens een Piet op, maar nu: helegaar niks. Een gevoel van tranen door het wenen. Het leek erop dat Zwarte Piet was verdwenen.
Dus had ik mijn hoop gevestigd op 5 december. Dan zou ik zeker vanuit mijn kamer weer de nodige Pieten voorbij zien komen. Als een David Attenborough wachtte ik geduldig de komst van de Zwarte Pieterman af. Immers, slechts drie weken per jaar is hij te zien in het Nederlandse landschap. Hij hield zich echter goed verborgen. Ja, een enkel kind met de felgekleurde muts op van de knecht kwam voorbij. De keiharde wind trotserend die daar door de bomen waaide. Maar verder helemaal niets. A view from the room moet het dit jaar zonder Zwarte Piet doen.
Eerder op de dag in het Zwarte Piet-vriendelijke Spijkenisse was er ook geen spoor van hem te bekennen. Qua Sinterklaas-sfeer was het sowieso bescheiden, zo niet behelpen. Het enige hoogtepunt was het carillon van de stadskerk in deze heidense plaats. Deze speelde vol vuur een oud Sint lied. Het leek echter alsof de vrolijke klanken direct doodsloegen op de natte stenen. De winkels leken met tegenzin het minimale te doen aan Sinterklaas. Ze toonden dan alleen de oude Turkse bisschop uit Spanje, maar Zwarte Piet was ook daar nergens te bekennen. Ja, de warme bakker had nog wel zijn best gedaan met chocoladeletters met marsepeinen Zwarte Pieten. Maar dat bleef het wel bij. Als in een foto uit Noord-Korea had men Zwarte Piet laten weg bonjouren. Een gevolg van hoe dom volwassenen kunnen ouwehoeren.
Toen de zon eenmaal onderging wist ik het zeker: voor het eerst in mijn leven zou ik Sint en Piet niet in levende lijve meemaken. Dat klinkt lekker dramatisch en in zekere zin is dat ook wel zo. Het lijkt alsof Zwarte Piet in een mum van tijd van het toneel is verdwenen. Ja, tijdens de intochten is hij er, nog, wel. Natuurlijk kan ik net op de verkeerde tijden hebben gekeken, maar dat lijkt me erg stug. Piet is foetsie. En dat door een klein stel gekkies met grote bekkies.
Figuren die niks begrijpen of moeten hebben van de subtiliteiten van het kinderfeest. Edoch, één ding moet ik ze nageven: een klein clubje heeft het aardig voor de grote meerderheid weten te verstieren. Lees tegenwoordig iets over het feest en het gif spat ervan af. Gif wat je gewoon een sinterklaasgedicht moet stoppen en daar proberen te roeren in zwakke punten van de ander. Helaas, zoals gezegd, subtiliteiten (hoe Hollands lomp gebracht ook) is niet aan hen besteed. Zure hoofden vol walging bij het zien van zwart geschminkte kinderen in de straat. Wat voor kleur die kinderen zelf ook hebben. Over de ruggen van kinderen ging het hard tegen hard. Want Zwarte Piet mocht alles zijn, behalve zwart.
Is hier een boze blogger bezig? Nee, niet meer. Die boosheid richting de Quinsies en Sylvana’s is wel weg. Het zijn meer de laffe, zwakke knietjes van de ‘elite’ of zij die daar zo graag bij zouden willen horen, die voor de (on)nodige opwinding zorgen. Meteen op het ruggetje gaan liggen. Direct toegeven aan nog niet ingediende eisen of klachten. En dan maar hopen dan men ze lief en aardig gaan vinden. Ach, het is alsof ik het naïeve idealisme hoor van John Lennon in het prachtige Imagine. Imagine all the people, living for today en niet direct toegeven bij het drinken van een kopje thee.
Dan nu het grootste drama: Ik moet voor deze blog terugvallen op foto’s uit het rijke verleden. Foto’s uit de pre-Quinsy tijdperk, toen alles nog onbezorgd en ongeremd was. Toch hoop ik dat deze periode van korte duur zal zijn en men weer beseft wat het simpelweg is: een traditioneel kinderfeest, zonder kwalijke achterliggende gedachten. Hum, een nogal zwak einde van deze blog aangezien ik een alinea eerder tekeer ga tegen naïviteit. Maar goed het verhaaltje is weer afgerond. Ik wens u allen een ongeremde Pakjesavond.
