Terwijl enige tientallen kilometers zuidelijker het carnaval los gaat begint in Rotterdam aan de West- Kruiskade het Chinees Nieuwjaar. Het contrast met Brabant en Limburg is op zo’n moment goed zichtbaar. Waar men in die provincies na het startschot met z’n allen op commando spontaan gaat doen, geholpen door iets wat door moet gaan voor bier en jolige carnaval muziek, starten de Chinezen rustig het nieuwe jaar. Althans, in het begin is alles nog rustig en hangt er in het Wijkpark Het Oude Westen een verstilde spanning.
Zoals gebruikelijk zijn we ruim op tijd, maar het blijkt drukker dan gedacht. Bovendien is het podium niet meer dan zo’n 30 cm hoog. Dat is althans míjn hoogst persoonlijke inschatting, maar dat zegt daarom helemaal niets. Laat ik het dan zo stellen: het podium was aan de lage kant. Na een tijdje treffen Anat en ik elkaar recht voor het podium. Heel gezellig natuurlijk, maar dat houdt in dat we met dezelfde foto’s gaan terugkomen. Na de avonturen met Geert Wilders in Spijkenisse bleek dat ik me graag in het strijdgewoel stort en Anat van een iets rustiger hoek de boel gade slaat. Daarom gaat ze naast het podium staan en kijken we elkaar nu recht in de ogen. Best handig, want zij kan horen wat daar aan plannen doorgesproken wordt wat ze dan vervolgens aan mij doorgeeft, bijvoorbeeld dat er een groepsfoto gemaakt gaat worden.
Ondertussen wordt het alsmaar drukker en mijn territoriumdriften nemen weer flink toe. Ik gooi mijn ankers uit en blijf staan waar ik sta, tezamen met een forse rij andere fotograferen. Dat stimuleert altijd weer om nóg geconcentreerder te zijn.
Iets na 13 uur begint het dan. Burgemeester Aboutaleb verschijnt en begint zijn speech om het Chinese Jaar van de Aap te openen. Met Anat aan zijn rechterschoen en ik recht voor hem. Dat gaat elkaar mooi aanvullen.
Ondertussen luister ik ook naar Abouteleb. Het is elke keer weer opvallend dat hij met zijn verhaal (niet van papier, dus voelt hij zich thuis) precies de juiste snaar weet te raken. Dit is een feest en zo is zijn verhaal ook opgebouwd. Vrolijk en opgeruimd praat Aboutaleb over handeldrijven met de Chinezen: “Iedereen in de wereld is blind, behalve de Hollanders, die hebben één oog. De Chinezen hebben twee ogen,” terwijl hij zijn de oogleden naar beneden trekt. Klik, zegt de camera. ‘Wel zorgen dat ik op Flickr deze foto even in de juiste context en onderschrift plaats’, denk ik meteen. Mensen met een vermeend lollige inslag kunnen dan gaan uitleggen dat hij de spot drijft met de Chinese medemens.
Dan is het tijd om de leeuwen tot leven te wekken. Dat vindt recht onder mijn neus plaats. Joh, bofkont, zult u wellicht denken. Nou, bepaald niet. Op de een of andere manier weet ik mezelf net daar neer te zetten zodat ik op nekken kijk of op andere camera’s. Normaal vind ik wel ergens wel een gaatje om mijn foto’s te maken, maar nu kom ik er niet doorheen.
In de verte bij het podium zie ik dat Anat een heel goed uitzicht heeft op de burgemeester en zijn penseel. Ik maak een tactische terugtocht. En eenmaal op mijn ankerplek kan ik toch een beetje raak schieten. Inwendig grom ik als een gefrustreerde leeuw nog wat na dat ik er dit keer niet tussen kwam, maar later blijkt dat Anat alles prima heeft kunnen vastleggen. Zie hier een enorm voordeel van het gezamenlijk opereren.
Na het ontwaken van de leeuwen is het een immens prachtige pokkenherrie en denderen de leeuwen voorbij. Leeuwen die ik steeds ‘draken’ blijf noemen, overigens niet in dit stuk, want dat zou het alleen maar verwarrend maken. Even later komt holt ook de draak mee, die ik trouwens geen moment ‘leeuw’ noem. Als de hele beestenboel tot rust is gekomen en alle leeuwenkoppen zijn verzameld op het erg lage podium springen de martial arts artiesten voorbij.
Ongetwijfeld is dit net zo’n herrie als in ‘het zuiden des lands’, maar dit komt op mij toch een stuk echter, intenser en met meer bezieling over. Maar ja, ik ben dan ook geen Brabander of Limburger. En ook geen Chinees trouwens, dus lijkt het erop dat het Chinees Nieuwjaar een stuk dichter bij me ligt. Misschien is het wel daarom dat het Limburgs Klaaglied van Martine Bijl mijn favoriete carnavalskraker is.
Na deze culturele eruptie proberen duizenden mensen tegelijk het park te verlaten om naar de West-Kruiskade te gaan. Daar worden ondernemers bezocht door de draak en de leeuwen, tezamen met het Chinese vuurwerk. Leuk hoor, vooraan staan, maar als je je moet omdraaien om het park te verlaten sta je plots achteraan. Dat is dan ook de oorzaak dat we te laat zijn voor het eerste bezoek aan een Chinese ondernemer. De rijen bij de winkel zijn de dik en daar valt met geen mogelijkheid door te komen. Maar goed, dat geeft niet, want meerdere winkeliers krijgen een leeuwenbezoek. We lopen wat door en ik kijk nog even op het handmatig uitgeschreven schema. Voor mij hèt middel om te zorgen dat we zo min mogelijk missen. Stom toevallig staan we voor een zorgcentrum waar net een Chinese thee ceremonie is begonnen. Niet echt dagelijkse kost voor ons en we stappen naar binnen.
Binnen is een stoel versierd voor een 104-jarige. Het blijkt dat deze dame gefeliciteerd zal worden door de Leeuw zelve. Nee, ik heb het hier niet over Paul de Leeuw, die draak had ik daar niet willen zien. Na een kort gesprek met een medewerkster van het centrum, die het OK vindt dat we daar binnen foto’s nemen, maken even snel een rolverdeling. Anat bij de voordeur en ik aan de pantoffels van de jarige. Ook dit werkt weer perfect. Met een forse vertraging verschijnt het circus voor de deur.
Eenmaal binnen is het mooi om te zien hoe de leeuw zijn motoriek aanpast. Buiten heel wild en overheersend en hier binnen heel voorzichtig en ietwat ondeugend. Dat is mijn idee daarbij, maar het zou kunnen dat mijn fantasie weer in wilde galop gaat op zulke momenten. De leeuw geeft zijn verjaardagsvlaggetje aan de jarige. Bij iemand geboren in 1912 zou het op zich logisch zijn dat men niet meer in staat is te reageren, maar niet deze dame. Ze pakt het aan, geniet zichtbaar en haar ontgaat helemaal niets. Ja, lieve mensen, zo kan je ook oud worden.
Het lange verblijf in het zorgcentrum heeft mijn schema nogal een beetje volkomen waardeloos gemaakt. Overstuur raak ik daar niet van hoor. Het zijn juist de onverwachte dingen die dit werk zo mooi maken.
Dat neemt niet weg dat ik nog wel die bezoeken aan de winkeliers wil meemaken. Edoch, dikke rijen maken dat niet echt makkelijk. Gelukkig is daar het Chinese vuurwerk. Mensen stuiven al kanten op om hun oren veilig te stellen, waardoor ik vooraan sta. Ach, ik ben door de jaren heen redelijk gehard door het knalvuurwerk in Spanje. Ondertussen is Anat bezig tussen het toekijkende publiek, terwijl ik de kruitdampen inadem en zie hoe mensen in een winkel bijna bestookt worden door het vuurwerk.
Vervolgens duurt het feest nog enige uren, maar de opzwepende kantjes zijn er dan wel van af. Natuurlijk is er daarna in het park nog genoeg te zien, zoals Chinese dans, een markt en noem maar op. In eerste instantie is het nog druk, maar als de wind opsteekt en de temperatuur daalt wordt het alsmaar stiller. Hoogste tijd voor een culinaire break. En ja hoor, daar komen ze weer tevoorschijn: de reuze krentenbollen met een klodder boter.
Op gewone dagen zou je er minimaal 1 keer over je nek gaan, maar op zo’n dag is het een prima en snelle hap die de honger murw beukt. Een paar jaar terug zijn we nog wat wezen bunkeren bij De Lange Muur. Een geweldig restaurant, maar voor een fotograaf is het heel pijnlijk als er buiten van alles gebeurt, en jij zelf zit met je slabbetje om je speknek oosterse heerlijkheden te verorberen. Sedertdien bestaat ons feestmaal dus uit megalomane krentenbollen: low budget en binnen paar minuten op.
Leuk en aardig dat intermezzo over ons eetpatroon tijdens photoshoots, maar what about the festival? Tja, dat ging een beetje als een nachtkaarsje uit. Apen werden afgevoerd, leeuwen zaten weer in hun plastic zak en menig kraampje was al verlaten. Niet bepaald een sfeer die je uitentreuren (woord gecheckt en het is correct gespeld) wil vastleggen. Tijd dus om af te taaien. Maar het was het mooie middag, made in China.
Meer China-foto’s op:
Foto’s van Anat
en Foto’s van Erwin
*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—
Weer, zoals gewoonlijk, een geweldig verslag met geweldige foto’s.