Opeens is daar die totaal onverwachte dreun in mijn gezicht. Een genadeloze duw in mijn rug. Een vileine sliding van achteren met twee benen op iemand die nooit heeft gevoetbald. Zie hier mijn gevoel afgelopen vrijdag. Uiteraard verdient een dergelijke inleiding een uitleg. Dat komt goed uit, want die volgt hieronder. Electric Light Orchestra
Maandenlang stond het prominent in de agenda van Anat en mij: het concert van Jeff Lynne’s ELO, in de traditionele volksmond: Electric Light Orchestra. Het was 10 februari 1982 dat ik voor het laatst/ eerst ELO zag optreden. In het Rotterdamse Ahoy. Op zondag 1 mei 2016 zou het dan, na ruim 34 jaar, weer zo ver zijn. In de Amsterdamse Ziggo Dome. De weken voorafgaand aan het concert volg ik de verrichtingen van ELO-aartsvader Jeff Lynne op de voet. Zijn tournee door de UK is een ware zegetocht na tientallen jaren zelfverkozen verbanning in de studio.
De critici zijn allemaal laaiend enthousiast. Dezelfde types die in de jaren 70 en 80 geen kans onbenut lieten om ELO af te zeiken. Waarom? Omdat hun collegaatjes dat ook deden. Dat scheelt een hoop zelf nadenken en je valt leuk in de groep. Nu opeens lopen ze en masse de andere kant op. De goede kant, dit keer.
Om alvast in de stemming te komen heb ik mijn stapeltje ELO-vinyl tevoorschijn gehaald. Afgelopen vrijdagmiddag zet ik de laatste lp op, flesje wijn binnen handbereik, en verleidelijke Manchego kaas ernaast. Fraaie ingrediënten om het weekend in te gaan richting zondag 1 mei. Terwijl op de achtergrond de naald zijn weg vindt in de plaat kijk ik, heel modern, even op Facebook. Op de pagina van Jeff Lynne. Die avond treedt hij op in Dublin. Altijd leuk om dan die reacties te lezen.En dat was het moment dat die dreun, duw en sliding kwamen. Ja, maar die hele uitleg zegt nog steeds geen fluit, hoor ik u denken. Dat klopt, de concrete reden volgt namelijk nu. Geduld is een schone zaak….
De eerste berichten verschijnen namelijk dat het concert van Jeff Lynne in Dublin is uitgesteld. Dit alles op advies van zijn dokter. Lynne blijkt een mèns te zijn met zwakheden. Allemaal leuk en aardig, maar waarom moet hij dat juist nú, zo kort voor 1 mei, laten blijken? Ik wentel me in mijn intens gevoelde slachtofferschap. De beheerders van de Lynne Facebook-pagina vullen dat aan met stevige ergernis. Terwijl overal de berichten verschijnen van het uitstel in Dublin blijft het op de pagina stil. Normaliter staan ze te springen om onnozele berichten te plaatsen, in de klassieke Facebook-traditie.
Maar dan, eindelijk, na ongeveer vijf uur na de eerste berichten, verschijnt daar het eerste melding vanuit het Politburo: Lynne heeft een strottenhoofdontsteking. Dat zijn 23 letters die ik in dit verband helemaal niet wil lezen, maar ze staan er wel. Bovendien is hij verkouden. Ja, dat is lastig zingen en enorm rot voor hem. Dat laatste is uiteraard een obligate vorm van empathie, want eigenlijk denk ik alleen aan zondag, maar daarover geen woord. Die avond volg ik Facebook op de voet. Een geheel nieuwe ervaring voor me, maar een zekere charme heeft het wel, ondanks de treurige aanleiding, voor Lynne, de Dublin-bezoekers, maar vooral voor mij.
De berichten stromen binnen en sommige zijn ècht triest. Mensen die uit de VS, Spanje, Israel of Finland speciaal zijn overgevlogen en bij de ingang zien dat het concert niet doorgaat. Leuk hoor dat het een week later wordt ingehaald, maar de meesten van hen zullen niet de dollars, euro’s, shekels hebben om weer een vlucht te boeken en een hotel te reserveren. De meeste mensen accepteren de onheilstijding, op een enkeling na. Nee, daaronder val ik niet! De vraag die meer en meer naar voren komt is: Gaat het zondag door? Het antwoord is à la de officieuze titel van ELO’s eerste lp: No answer.
Zaterdag gaat het circus verder. Ik schrijf bijna ‘vrolijk verder’, maar vrolijk is niet echt een gevoel is dat centraal staat. ’s Avonds besluit ik eens een keer wat actiever binnen de social media te worden. Ik ga op zoek naar alternatieve informatiebronnen. Na wat frutten op Google zie ik een bericht van Ziggo Dome. Een banner van het concert met de wel heel prikkelende tekst: Ben jij er ook bij? Via Twitter vraag ik of ‘het’ doorgaat. De reactie is snel en duidelijk: jazeker. Dat is het antwoord dat ik wilde horen. Direct gevolgd door het idee: ja, maar zo’n ontsteking aan die strottenharses is niet zó snel voorbij.
Weten ze wel wat er speelt? Wordt het straks niet alsnog afgeblazen? Maar goed, dit klinkt goed en ik gooi het in de groep op FB en Twitter. Het zorgt voor enige verwarring want de eindeloze stroom berichten met de dooddoener ‘get well soon’ stokt. Het Politburo van ELO zwijgt angstvallig.
Kort voor de zaterdagnacht snurk meldt Ziggo dat ELO de komende uren wordt verwacht. Tja, het begint er dan wel angstvallig op te lijken. Toch blijft de scepsis, en niet alleen bij mij. Ziggo Dome reageert subliem op een reactie van een mede ongelovige: “Pessimisme is een kwestie van humeur, optimisme van wilskracht”. Kijk, van dat soort reacties hou ik nou. Niet dat slappe van “jammer dat je er zo inzit”. Bovendien zijn de wijze woorden van Ziggo Dome ook een les voor mij, maar daar heb ik het nu maar even liever niet over. Komt even niet uit.
En zo gaat het verder tot zondagochtend. Dan verschijnen de foto’s van de ELO-vrachtwagens voor de Ziggo Dome. Het kan nu toch niet anders dan dat het doorgaat? Snel meld ik het op Lynne’s FB-pagina, want als ik me erin stort dan wil ik ook de eerste zijn met het nieuws daar, en aldus geschiede. En ja hoor na een tijdje is daar ook de witte rook vanuit de ELO-hoek: het concert gaat door. Einde aan de onzekerheid. Eén iemand probeert de onzekere stemming er nog even in te houden met de vraag of Lynne er ook bij is. Het antwoord van Ziggo Dome is opnieuw raak: “…….”.
Op naar Amsterdam op deze eerste zonnige dag in weken. Ik heb al een titel voor de blog in gedachten: Today is the day we waited for! Een zin uit Mr. Blue Sky en dus heel treffend. De Ziggo Dome ligt naast De Arena en die middag heeft de lokale voetbalploeg gespeeld en men neemt flink in, met de politie en ME dichtbij. Een enclave van rust en ingetogenheid is de rij voor de Ziggo Dome. Het informatiebord toont de diverse concerten en ook dat van ELO. Dan zie ik dat ze Ziggo Dome mijn blogtitel gekaapt heeft!! Weer een drama voor mij erbij, maar dit keer redelijk goed behapbaar.
De zaal is vrijwel totaal uitverkocht. Het publiek is een mix van jong en oud. In cijfers: zo’n 90% oud en 10% jong, dus een mix. Het voorprogramma van The Feeling blijkt een prima keuze. Maar ja, hoe goed ze hun best ook doen, ze zijn bijvangst, het gaat om de grote meester zelf: Jeff Lynne.
Tegen half 10 begint hij en wat volgt is een aaneenschakeling van hoogtepunten van Mount Everest-achtige proporties. Soms word ik tijdens een concert wel eens opgetild door een bepaald nummer, dat is dat onverklaarbare gevoel van magie. Bij ELO zit ik het hele optreden op een vliegend tapijt. All over the World, Rockaria, When I was a Boy, Turn to Stone en het hemelse Wild West Hero: al die tijd kom ik niet met beide nuchtere benen op de grond. Ik zweef op de tonen van de muziek. De perfecte lichtshow werkt daar ook aan mee.
De registers worden nog verder opengetrokken bij Don’t bring me down (groosssss), Sweet Talkin’ Woman en, uiteraard, Mr. Blue Sky. Iedereen staat en een geluidsorkaan van meezingers zorgen voor een bijzondere sfeer. Hier gebeurt iets bijzonders. De extase is voelbaar in de hele zaal en links en rechts worden traantjes weggepinkt. Het traanbuisje van mijn linkeroog staat dan al een tijdje te druppelen. Geen idee waarom die rechterbuis dicht bleef.
Dan resteert nog één nummer: Roll over Beethoven. De geweldige musici gaan nog één keer los. Wat kunnen die gasten spelen, zo strak en helder. Met de laatste noten van de ‘Vijfde van Beethoven’ weet iedereen dat het moment daar is: It’s over.
Dit is beste wat ik ooit heb gezien en gehoord en de superlatieven flipperkasten door mijn hoofd. Gelukkig is daar altijd nog Anat die haar intens genieten trefzeker verwoordt: “Een super gaaf concert met een wáánzinnige lichtshow”. Tja, dat dekt de lading perfect en maakt zo’n lange blog eigenlijk overbodig. Groosssssss.