Altijd jarig met Jarige Job

Hoeraaaaaaa bijna jarig… ’s Nachts kan ik nog maar moeilijk slapen … En dan die laatste nacht voor de verjaardag: wat duurt die nacht lang… Maar eindelijk is daar dan de grote dag: míjn verjaardag…. In huis hangen slingers en ballonnen…. Bij mijn ouders had ik stiekem op de kamer gekeken en zag ik al wat dingen ingepakt staan…. Op tafel staat een tasje met snoep om uit te delen op school en die rare puntmutsen lagen er ook weer….Gelukkig is niemand deze dag vergeten… Stel je voor dat het huis net zo kaal was als anders en ze geen cadeaus hadden gekocht….Jarige Job

Zomaar wat hersenspinsels van menig kind, vroeger, nu en in de toekomst. Wat is er immers voor een kind vanzelfsprekender dat zijn of haar verjaardag alle aandacht krijgt die het verdient. Aandacht in de vorm van cadeaus, traktaties, slingers en ballonnen uiteraard. Zoals wel vaker in het leven blijkt dat uiteindelijk weinig vanzelfsprekend is. Zo ook het klassiek kunnen vieren van de verjaardag van je kind op een manier zoals ‘het hoort’. Voor maar liefst 60.000 kinderen is de aanstormende verjaardag niet altijd een moment waar reikhalzend wordt uitgekeken. Door de financiële toestand van pa en/ of ma zit die ogenschijnlijk vanzelfsprekende viering er niet in. Trakteren op school? Hoe graag men ook zou willen, dat gaat niet lukken.

Niemand gunt zijn kind een keiharde confrontatie met die even harde realiteit. Daarom houden sommige ouders hun kind die dag, de verjaardag, liever thuis. Hier komt de Stichting Jarige Job om de hoek kijken. Oplettende lezers met een ijzersterk geheugen zullen wellicht nu denken: Heb ik niet eerder ergens iets gelezen over deze stichting? Dat klopt inderdaad, in de blog over de Spijkenisser Voedselbank.

“Eén pallet springt extra in het oog, naast die vol gestapeld met zuivel, aardappels en chocokoekjes. Deze pallet is gevuld met dozen, met daarop namen van kinderen en hun geboortedatum. Later krijgen we te horen dat dit dozen zijn van de Stichting Jarige Job. Deze dozen zijn gevuld met traktaties, slingers en cadeautjes. Kinderen uit arme gezinnen krijgen op deze manier toch een verjaardagsfeest zoals ieder kind dat verdient. Tevens kunnen ze trakteren op school. En zo wordt hier ook aan ogenschijnlijk kleine dingen gedacht”. (blog van 16 mei 2016)

De nieuwsgierigheid was gewekt. Het contact was snel gelegd met Jarige Job en de afspraak om daar eens fotografisch te komen kijken nóg sneller. Eerst moesten wij nog even een rondje Midden-Europa doen (zie hier de verklaring van de lange blogstilte), maar daarna was het tijd om bij deze in 2010 opgerichte stichting langs te gaan.

Op het terrein van de Rotterdamse Van Nelle Ontwerpfabriek heeft de stichting twee loodsen en die middag is er een bedrijfsuitje waarbij medewerkers al teambuildend de verjaardagboxen gaan vullen. Het perfecte moment om Jarige Job in volle glorie te aanschouwen.

Bij binnenkomst beland ik eerst in een zakelijk ogend magazijn vol pallets met stevig ingepakte dozen met daarop de leeftijd en het geslacht, stellages vol speelgoed, versierselen en monsterlijke hoedjes, zoals het hoort. Dit oogt een beetje zoals bij de voedselbanken; overal dozen en karren met spullen die voorbij denderen. Alleen staan hier geen groente en aardappels centraal, maar speelgoed en kinderknaagseltjes, met hier en daar pallet Unox knakworstjes of limonade.

Het kantoor, het zakelijk zenuwcentrum van Jarige Job, is gevuld met een flinke groep stagiaires, vrijwilligers en vaste medewerkers. Wie je ook ziet of spreekt: van een uitgebluste werksfeer is geen sprake. We maken kennis van Amber, verantwoordelijk voor communicatie en financiën. Mocht er nog enige twijfel bestaan, dit is een professionele organisatie. Niet alleen op financieel gebied, maar ook in de keuze van de zakelijke partners. Hierdoor blijft de voorraad up to date.

Een belangrijk iets als het om speelgoed gaat, want om kinderen te verblijden met Tita Tovenaar spullen is nogal pijnlijk. Nee, al het speelgoed is actueel en spiksplinternieuw. Kinderen krijgen alles in de originele verpakking, liefst in megalomane doos, want dat verhoogt de spanning. De aanpak zit zo in elkaar dat geen kind twee jaar achter elkaar hetzelfde cadeau krijgt.

Amber neemt ons mee naar de andere loods. Hier geen grauw karton maar mini speelgoedwinkels in kleuren die passen bij de betreffende doelgroep, om het even heel klinisch te verwoorden. Alles om de dozen te vullen staat hier klaar. Naast speelgoed van onder meer Playmobil en Walt Disney bestaat de verjaardagbox ook uit een boek en een kleurplaat. Dit allemaal, uiteraard, streng geselecteerd op leeftijd. Je wilt immers geen kinderachtige dingen op je elfde verjaardag…. Elke box krijgt ook een hoeveelheid hoedjes, slingers, ballonnen en snoepgoed, om uit te delen op school.

Elke dinsdag- en donderdagmiddag vullen vrijwilligers de verjaardagboxen. Het gaat dan vaak om bedrijfsuitjes, dan wel teambuilding sessies als men de activiteit wat meer cachet wil geven. In ieder geval is het een mooie manier om mensen bekend te maken met de armoede onder kinderen èn het werk van de Stichting Jarige Job. Die middag laat een afdeling van de TU Delft de handjes wapperen.

Voordat ze aan de slag gaan wacht er eerst nog een ontvangst in een aparte ruimte. Doorgaans een dodelijk saaie plek met witte muren, wat tafels tegen elkaar geschoven en kannen met slootwater, wat men dan koffie noemt. Hoe anders gaat het eraan toe bij Jarige Job. De koffie is prima. De vergadertafel kent vele felle kleuren en heeft de vorm van een ietwat te brede surfplank. Rondom staan bekende figuren uit films en series, met in de hoek een glijbaan. Mijn zelfbeheersing was optimaal en ik ben dan ook niet af gegaan. Een Walt Disney monster kijkt vriendelijk toe wie er nu weer aan tafel komen zitten.

Na de toelichting gaan de TU’ers richting de loods; het is tijd om de dozen te vullen. Ook hier een uitleg, want simpel graaien en dumpen is er niet bij. Als de eerste dozen eenmaal in elkaar gevouwen zijn fladderen de TU’ers uit. Een ieder heeft zijn, maar meest, haar specifieke taak. De een houdt zich bezig met knakworstjes en limonade en de ander richt zich op de school traktaties. Voor klasgenoten en onderwijzers.

De TU’ers voeren hun taken zeer serieus uit. Wie had gedacht dat dit een klusje was om met twee vingers in de neus uit te voeren merkt al snel dat die het mis heeft. Langzaam worden de hoofden roder, moet de buitendeur open en zijn jasjes alleen maar hinderlijk. Uiteindelijk weten ze zo’n 280 dozen te vullen.

Al die dozen ‘verdwijnen’ uiteindelijk in het magazijn waar ze verder gereed gemaakt worden verzending naar de diverse Voedselbanken van het koninkrijk. Dozen met een inhoud die over een x-aantal weken terecht komt bij twee gretige handen en een blij gezicht. Blij dat er, net als altijd, aan de verjaardag is gedacht, maar dat is vanzelfsprekend.

 

*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***

 

—