
Tot nu toe waren het vooral de Praagse toeristische lustoorden met hun eigen voorspelbare gang van zaken die centraal stonden. Op zich totaal en helemaal niks mis mee, maar mijn hartje gaat toch echt sneller kloppen wanneer ik blijmoedig geconfronteerd wordt met onverwachte momenten. Zo’n moment is op één van de laatste avonden, wanneer we op weg zijn naar een avondshootje op de Karelsbrug in hartje Praag. Na een minuutje lopen staat op straat een groep jongens in keurig gestreken, witte overhemden.

Anat spreekt een jongen aan en hij legt in zijn beste Engels uit dat ze vanavond een optreden geven in ‘dit gebouw’. Nee, dit gebouw is niet een of ander troosteloos wijkcentrum of kil verheven cultureel Mekka, maar in de Rotunda Nalezení sv. Kříže. O jee, daar begint die gozer weer raar te praten! Nou, eigenlijk in dit unieke geval niet, want in het Engels heet het de Rotunda of the Finding of the Holy Cross. Een gebouw dat nu dienst doet als parochiekerk en stamt uit 1125. Kortom, hier moeten we bij zijn. Binnen is het aardig vol en buiten staan mensen te wachten.

We volgen strak in het kielzog van het jongenskoor. Probleemloos staan we binnen in deze kleine, knusse kerk. Ik herinner me opeens de woorden van Prague City Tourism, dat we eerder in de week uitgebreid spraken, dat het vanavond de Avond van de Kerken is. Goed getimed dus.
Met enige scepsis kijk ik toe hoe het koor zich gereed maakt. Waarom scepsis? Om de simpele reden dat ik het niet echt een aficionado van jongenskoren ben. Die hoge stemmen dreigen altijd mijn fontanellen te splijten, en dat vind ik gewoon zonde. Edoch, deze jongens lijken toch al minstens een sik in de keel te hebben, dus wellicht is er hoop. En wat is er mooier dan hoop in een kerkgebouw(tje)?

De bestekelhaarde dirigent maant de menigte tot stilte. Jetzt geht’s los! Al heel snel blijkt dit een geweldig koor te zijn. De zanggasten gaan volkomen op in hun gezang en het klinkt waanzinnig goed, zeker in deze omgeving. De ‘rotunda’ is helemaal vol en ik merk dat fotograferen van de achterste rij lastig wordt. Tussen de nummers wurm ik me naar voren. Eindelijk heb ik mijn stek gevonden, aan de voeten van het koor. Om niemand visueel storen ga ik door mijn knietjes, maar al rap blijkt dat dit voor een cum laude afgestudeerde stijve hark niet vol te houden is. Gelukkig is er een plek aan de zijkant van het onzichtbare podium, waar ik niemand hinder met die grote klikkende toeter voor mijn neus. Aan de overkant., op zo’n vijf meter, zie ik dat Anat een spiegelbeeldplek heeft gevonden. Stereofotografie dus.

Ondertussen gaat het koor behoorlijk los en ik besef dat ik iets heel moois aan het meemaken ben. Hier geen toeristische overheersing. De dirigent maakt grapjes met het publiek, in het Tsjechisch, en gezien de reactie van ’the crowd’ zijn ze echt leuk. Traditionele liederen worden gezongen, afgewisseld met meer modern werk.

Eigenlijk hadden we het plan om over die brug te banjeren, o nee flaneren, en daar de zon onder te zien gaan. Die brug en die zon zijn er morgen vast ook, maar dit koor vast en zeker niet. Dit geeft het gevoel waar ik naar op zoek was: Het pure Praag. Dat heb ik steeds willen ervaren en ik wilde dan checken of het ‘pure Praag’ mij zou bevallen. Nou, hier ben ik dan, tussen Pragenezen en een Praags koor dat vrijwel alleen in het Tsjechisch zingt. Alle ingrediënten om hier dus langer te blijven hangen, althans als het aan mij ligt.
Ik check even de overkant of Anat er ook zo over denkt. Van een afstand zie ik dat zij ook wil blijven hangen. Na afloop van elk lied seinen we elkaar dat dít dan echt het laatste nummer is. Eigenlijk kan die hele brug me op dat moment niet schelen. Ik voel bij mezelf de klassieke elementen van intense beleving: zweet dat langs mijn rug stroomt en een camera die het ritme van het koor volgt.

Soms zingt een solist er als een nachtegaal op los. Ik sta op armlengte van hem en ik hoor de tonen langs zijn stembanden gaan, of eigenlijk zangbanden. Deze jongen heeft volgens mij nog nooit gerookt. Nu weet ik wel dat ik weinig gewend ben op dit gebied en ik zelf ben niet bepaald een goede beklimmer van de toonladder, maar dit klinkt toch echt loepje zuiver. Het publiek lijkt dat ook de beseffen want het applaus is indringend. Zijn mede koorgenoten genieten zich ook suf en laten via kleine gebaren merken dat ze groot respect hebben voor zo’n optreden. Niet op een kleffe, ingestudeerde manier, maar echt oprecht.

Het laatste gezang beëindigt het koor met een diepe buiging richting publiek. Nu is het min of meer de normale gebruikelijke usance dat ‘dienstdoende’ fotografen doorklikken en zeker niet klappen. Aan dergelijke maffe etiquettes hebben we echter geen boodschap, want deze gasten verdienen een stevig applaus.

Melodies collide with situation, Ecstasy defines its invitation.
De witte overhemden stralen van het ene Praagse oor naar het andere. ”Dit is een goed stel hoor”, om voetbalcommentator Theo Reitsma tijdens een andere mooie zomer te citeren.

Helaas zijn de mooie dingen des levens zeer tijdelijk en zo ook nu. Het koor zet zich in beweging. Net op tijd kunnen we ervoor springen om ze fotografisch te begeleiden naar buiten. Ze zingen nog steeds. Eenmaal buiten op straat behoudt de dirigent de regie. Links en rechts worden de jongens bestookt met complimenten. Dan houden ze op en duiken ze de milde Praagse avond in, op weg naar een café.

Ons contact bij City Tourism weet ons later te melden dat dit het koor de “Pueri Gaudentes” was. Zoals hun website meldt: “The name is derived from the basic name of the choir “Radost” (“Joy”). In translation it means Joyous Boys. The members of the choir sing with joy and they want to bring joy in their singing to their listeners”. Mission accomplished dus.
*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—