De dagen voor kerst. Dat betekent regen, drukte in de winkels, parkeerproblemen en kort opborrelende gedachten welk een bizarre poppenkast het is. Sinds dit jaar kent Spijkenisse een nieuw element: een heuse kerstmarkt. Eentje gebaseerd op de succesvolle Duitse Kerstmarkten, die overal in het land nu opdoemen. De foto’s (weet niet waarom ik daar een zwak voor heb) in het magazine en op de posters zagen er veelbelovend uit.
Aangezien we dit jaar niet in Spijkenisse hebben lopen fotograferen is dit een mooie aanleiding om dit aan het eind van 2016 toch nog even te doen.
Bovendien had ik op de Facebook pagina van de lokale bibliotheek (de Boekenberg) gezien dat hun imposante glazen boekenkathedraal indrukwekkend en kleurrijk verlicht was. Dat wilden we óók zien. Kortom, tijd voor een rondje woonplaats.
Te beginnen bij de Boekenberg. Onderweg bespeur ik bij mezelf de (on)nodige sceptische gevoelens. Ik zeg tegen Anat dat we eerst maar eerst moeten zien en dan pas geloven. Het zou me namelijk niet verbazen dat de realiteit een ietwat andere zou kunnen zijn.
Eenmaal op het plein kan ik direct vaststellen dat ik gelijk heb. Normaliter een moment van pure, hysterisch uitgelaten euforie, maar nu baal ik als een stier/ stekker. We spreken wat mensen en al snel wordt duidelijk dat die prachtige lok-foto op Farcebook stamt uit 2015 en dat mensen binnen de bieb verre van blij zijn met dit resultaat. Ik kan me hun onderdrukte teleurstelling goed voorstellen. Vorig jaar weerkaatsten de diverse kleuren op een enorm kussen. In het misplaatste kader van ‘verandering is vooruitgang’ is dit jaar gekozen voor een soort Saturday Night Fever disco glitterbolltetje in de nok van het immense gebouw. Effect van dat alles? Hooguit 10% van het effect van vorig jaar.
Terwijl het harder begint te regenen (alles in stijl) grijpen we toch de camera’s. Dat blijft een van de spannende kanten van het foto-vak: roeien met riemen die je niet had verwacht. Door lang naar het gebouw te kijken kan ik zien waar de lichteffecten zichtbaar zijn. Het zijn accenten, niks meer, maar op zich wel mooi. Dankzij de regen, die ons steeds beter weet te vinden ontstaan er fraaie reflecties op de natte stenen. Ja, soms is een fotografenhand gauw gevuld.
In de gestaag vallende regen gaan we richting de kerstmarkt. Dit vind ik altijd mooie initiatieven van mensen die hun zaken-nek uitsteken en zoiets gaan opzetten. Dat alles verdient een fotografische beloning. Sfeertje proeven en vastleggen en delen met de mensheid. De markt is verdeeld in drie losse delen door het centrum. Door inboorlingen ‘het dorp’ genoemd. Eerste stop is de markt bij het theater en de molen. Een geweldige locatie met dito achtergrond. Onderweg is het wel angstaanjagend stil overal, hoewel de winkels open zijn. Hoe anders was dat toen ik in mijn jongste jaren door weer en wind werd meegezeuld van de ene drukke winkel naar de andere. Nu staan de winkeliers maar wat te staan, in de hoop dat die avond toch nog iemand binnen komt.
Ah, daar zijn de lichtjes van de markt! Maar waar zijn de mensen? Anat denkt dat we aan de achterkant van de kraampjes lopen, maar dat is niet zo. Dit is het kloppend hart van de markt op een extra koopavond vlak voor kerst. Niet dus. Ook hier moeten we ons dus aanpassen aan de harde, kille en natte realiteit. Geen sfeerbeelden van struinende kerst-gangers.
Al snel merk ik dat dit lege, desolate, trieste een prachtig iets is om vast te leggen, maar alleen met deze elementen zou ik de Kerstmarkt te kort doen. Al is er geen hond te zien, het is en blijft een nobel streven er iets van te maken in deze gemeente die toch al zo moeilijk de juiste sfeer-snaar weet te raken. Kortom, ook de basissfeer van markt moet erop komen.
Mijn oog valt op de kerstboom met, jawel, kerstballen. De regen is er lekker op losgegaan en de druppels hangen er als ontdooiende ijspegeltjes aan. Terwijl menigeen droog binnen zit hangen wij met onze camera’s zo’n beetje in de boom om mooie natte ballen vast te leggen. Gek genoeg mis ik de bezoekers om me heen totaal niet. Ongemerkt heeft de productfotograaf het overgenomen van de mensenfotograaf.
Nee, dit wordt verder geen blog over kerstballen en kerstlichten. De groothoeklens in mijn hoofd is er altijd nog, voor de bredere blik. Bij de molen hebben we fraai zicht op de markt, het water en het theater, wat die avond gesloten is. Laat die bezoekers maar wegblijven. Zo gaat het ook prima.
Resten er nog twee marktdelen. Zowaar zijn daar wel wat kraampjes open. Maar ach, ach, wat ik heb te doen met die arme mensen in de kraampjes. Ondanks de verwarming zitten ze te vernikkelen en hebben ze niets te doen. Een hotdog verkoopster zit daar al sinds 12 uur en blijft hopen dat toch nog een koper langs komt. Ik bewonder haar optimisme en hoe ze bevlogen praat over de markt. Een mooi voorbeeld van gemotiveerd personeel.
In andere kraampjes is de moed al lang verdwenen. Verkoopsters met rode kerstmutsjes proberen nog vriendelijk te lachen, maar de lach is op. Ik kan me er alles bij voorstellen. Af en toe iemand die langsloopt, dat is dan het hoogst haalbare. En kijk, goed dat ze er zijn (teiltje), daar staan twee kraampjes van Blokker. Beide kraampjes zijn onbemand en het spul wat ze verkopen herken ik nog van een paar jaar terug. Oude meuk. Ze zijn duidelijk niet bang dat iemand iets meeneemt. Wat een treurnis. En wat verkopers van drones en telefoonhoesjes hier te zoeken hebben, snap ik niet. Voor de rest is het allemaal eten en drinken wat men verkoopt.
En toch ondanks alles heeft het wel wat. De regen, lege winkels, gesloten kraampjes en gelaten verkopers; voor de camera is het een feestje. Hoewel, eigenlijk is het voor de camera een ramp, want het ding is ondertussen drijfnat geworden. OK, hij kan er tegen, maar levensduur verlengend zal het vast niet zijn. Het is tijd om naar huis te gaan en de camera te drogen.
Rond de kerstboom zingen we ‘O dennenboom’ en ‘Stille Nacht’, onder het genot van een mok warme chocolademelk terwijl de kaarsjes zachtjes wapperen in hun kandelaar en ze beschijnen zacht het gezicht van de Kerstman die af en toe ‘Merry Christmas’ roept. Of deed ik gewoon de tv aan om Rutte het plebs te horen uitleggen dat Nee gewoon Ja betekent? Hoe dan ook: de board of directors van Kroon en Van Maanen Fotografie wenst een ieder vredige kerstdagen.
*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—
Hoi Anat en Erwin, Jullie ook fijne kerstdagen gewenst. Maar dat zal wel lukken in Spijkenisse, heb ik begrepen! Aan de kleuren zal het niet liggen. Liefs, Neeltje
Mooie beelden. Maar waar zijn de Spijkenissers? Bang voor een beetje nattigheid? Op de foto glinstert die goed. Erg mooi.