Wilders terug in Spijkenisse; een getuigenis

Zo, de blog over de start in Spijkenisse van de PVV-verkiezingscampagne is af. Toch knaagt het links en rechts. Anders gezegd; ik ben niet bepaald tevreden met het verhaal bij de foto’s. Ik pak de blog van januari 2016 er nog eens bij. Geschreven toen Wilders met de verzetsspray busjes naar Spijkenisse en waarbij hij weer menigeen over de rode kreeg. Bij het lezen merk ik al vrij snel dat de nieuwe blog bijna hetzelfde is als die van vorig jaar.

Kortom, de nieuwe blog is een herhaling van zetten en dus overbodig. En dan is de volgende stap super simpel: delete die hele blog. Dus nu zit ik weer met een maagdelijk wit stuk digitaal papier. Tijd voor een andere invalshoek. De vraag die vrij rap vanuit mijn brein naar boven borrelt is: waar ben ik nou eigenlijk getuige van geweest, behalve van het komen en gaan van de PVV-leider?

Het overheersende beeld dat opdoemt is dat van een enorme roedel journalisten die als een bulldozer door de straten trekt. Voordat ze los gaan verzamelt men in een straat bij de markt. In eerste instantie is de stemming jolig en verwachtingsvol. PVV-Kamerlid Beertema deelt met een brede smile honderd gulden biljetten met de beeltenis van Wilders uit. “Omdat het weekend is”. Humor en politiek kunnen dus best samen gaan.

 

Naast me staat een Franse fotograaf van AFP. Toen hij eerder die dag arriveerde in Spijkenisse kwam hij allerlei collega’s tegen uit zijn standplaats Brussel. Hij vertelt over de chaos hier en de strakke organisatie in de VS toen hij de campagne volgde van Obama. Alles was daar zo opgesteld dat ieder zeker was van de perfecte foto. Hier in Spijkenisse staat hij met vier collega’s in de hoop om in die chaos een of twee geschikte foto’s te maken. Zie daar de uitdaging van iedere fotograaf in een notendop. Na afloop van Wilders’ bezoek vind ik het opmerkelijk dat al die tientallen camera mensen min of meer allemaal met dezelfde beelden komen. OK, ik weet ook wel dat de eindredacteur die eindkeuze maakt, maar toch.

Als Wilders eenmaal verschijnt verandert de stemming. Politie krijgt steeds meer moeite de media-menigte in bedwang te houden. De een wil net een tiental centimeters verder naar voren staan dan de ander. Een waardeoordeel zal ik hier niet aan verbinden omdat ik zelf ook vaak behept ben met die afwijking. Na een tijdje verdwijnt Wilders in het vak van de (inter)nationale media.

Na een korte verklaring komt de stoet in beweging. Niets en niemand ontziend komt het massieve geheel op ons af. Ik zie dat Anat, die nog kleiner is dan ik, in de lijn van de achteruit lopende camera mensen staat. Snel ruk ik haar de stoep op, want Anat plat wil ik niet. Ze kijkt me aan alsof ze die ene hersen uit mijn kop gaat beuken, maar dan ziet zij ook wat op ons afkomt. Ze doet voor de zekerheid een extra stap naar achteren. De roedel kijkt niet op of om.

Gewone bezoekers die iets wil zeggen of ook een foto willen maken worden grof opzij gezet. De politie is ook niet bepaald zachtzinnig in zijn acties. Scheldpartijen maken geen indruk. Ik snap ook wel dat de politie met polderen hier niet echt zijn werk kan doen (sowieso niet, maar dat is een ander verhaal), maar als beesten zo behandeld zouden worden dan had de Partij voor de Dieren snel een huildebat aangevraagd.

Gelukkig vind ik een gaatje om een gesprek te volgen. Met het nodige rek en strekwerk krijg ik hem in beeld. Voor waar een enorme prestatie voor een extremistisch houten Klaas als ik. Links en rechts wordt er tegen me aan gebeukt met camera’s en microfoons. Ik voel de ergernis erin zitten. Heerlijk, ik blijf hier staan. Na een tijdje hobbelt Wilders verder en kan ik er tussenuit. Achter me staat het inmiddels drie rijen dik met camera’s. Mag ik er even langs? Het is alsof ik Swahili praat met een plat Laotiaans accent. Men blijft lekker staan. Dan maar gewoon ook bulldozeren. Even later zie ik de olijke AFP-fotograaf weer. Inmiddels met een ferme pleister op zijn neus. “De Slag om Spijkenisse” had het AD dit al bij voorbaat genoemd, en terecht.

Achteraan de stoet komen protestmeisjes met allerlei papieren boven hun bolletjes met teksten waar ze vast heel lang over na hebben gedacht. Een man met kind begint ze uit te dagen. “Heb je nou zelf geen idee hoe dom je bent? Besef dat ik voor jouw onderwijs heb betaald? OK, hooguit kleuterschool, maar toch.” De man-met-kind krijgt steun van een zwarte man. “Kijk, kijk. Hier nog een racist. En hij is zwart. O jee, hoe gaan jullie die nu noemen hè. Hahahaha.” De meisjes behouden hun Mona Lisa-glimlachjes en lopen verder. De man-met-kind probeert de aandacht van Wilders te trekken. “Wilders, je bent van ons!” De woorden bereiken hem niet. Heel af en toe is zijn kruin te ontwaren tussen de tientallen camera’s die als wespen rondom heen blijven zwerven. Wilders is van de media.

Van een verhoging aanschouw ik het circus dat na een tijdje mijn kant op komt. Ik denk nu redelijk safe te staan, met links van me de Finse tv en rechts een figuur van de ooit zo gerenommeerde BBC. Na een korte sur place komt de roedel op me af. Inmiddels sta ik tussen de struiken en de politie duwt iedereen in een moordend tempo opzij. Direct gevolgd door de camera ploegen. Mijn hemel wat irriteren die lompe gasten me. Het bezopen gedrag doet me denken aan de onthulling van het Joods Kindermonument in Rotterdam. De kinderen die klaarstonden om de burgemeester te helpen werden toen ook opzij geduwd. En ondertussen de mond maar vol hebben over fatsoen.

Het einde nadert van het ommetje van Wilders en zijn fractie. Blijmoedig blijven de, aanstaande, Kamerleden flyers uitdelen. Vooral het honderd gulden biljet van Wilders is populair. Dan zie ik Anat weer die bezig is sfeerbeelden te maken vanuit de tweede lijn. Gezamenlijk stomen we op naar het eindpunt. Mooi op tijd want de stoet komt eraan om naar de auto te gaan.

Plots is daar een tempoversnelling en ik kan geen kant op. Ik word geplet tussen achteruit denderende cameralieden aan de ene kant, de hyper de pieper politie voor me, een bestelauto achter me en een NOS camera man aan de andere kant die de slappe lach krijgt van alles wat hij mee maakt. Dat werkt. Alle oppervlakkige ergernissen verdampen en ik besef: het is geweldig om zoiets mee te maken.

 

*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***

 

—