En dan nu muziek! AC/DC teistert op volle kracht mijn honingzoete trommelvliesjes. Het geluid is vrij dramatisch, maar het klinkt wel zeer strak. Ze gaan duidelijk vol op het orgel. Een floppy orgel in dit geval, bestaande 49 oude floppy drives. Eén van de vrolijke vondsten tijdens de Maker Faire in Friedrichshafen.
De Maker Faire is rondreizend circus waar iedereen met een technisch vindingrijke geest welkom is om zijn óf haar kunsten te tonen. Zie hier het gebruik van zowel ‘zijn’ en ‘haar’. Eén ding wordt namelijk vrij snel duidelijk: in tegenstelling tot de beurs een hal verder met nieuwe zendapparatuur is in de Maker Faire hal het aantal vrouwelijke deelnemers èn bezoekers beduidend hoger. Dat zelfde geldt voor de gemiddelde leeftijd, die hier vele malen lager ligt.
De oudere medemens van meest mannelijk geslacht heeft hier vooral een dienende of onderwijzende rol. Rond grote tafels krijgen kinderen een soldeerbout in de knuisten. Voor deze éminences grises is een soldeerbout net zo vanzelfsprekend als een smartphone voor deze tijdelijke doelgroep. De vrijwillige leerlingen zijn een en al oog en oor en laten zich niet afleiden door de drukte om hen heen. Ook al zet men bijna op elkaars lip en is het op tafel een zooitje; niemand die dat ook maar enigszins boeit. Kennis wordt hier opgezogen.
Verderop in de hal staan scholen en universiteiten hun vondsten te tonen. Vooraf had ik al met Anat afgesproken dat ik, net als eerder op de verkoopbeurs, in mijn natuurlijke rol van obsessief observator zou kruipen. Anat kan hierdoor alle tijd nemen om met die jonge uitvinders te kletsen. Zij met haar technische achtergrond en interesse kan dat veel beter dan ik. Ik kan ook best met hen praten, maar mijn hersentjes zijn helaas zo gebouwd dat ik het niet snap wat ze allemaal technisch toelichten, hoe graag ik ook zou willen. Dan vind ik het een beetje sneu om een bevlogen techneut zijn (of haar…) verhaal te laten doen, terwijl ik zoiets heb van: OK, super knap, maar waar hèb je het over?
Tijdens mijn fotografisch geklik kom ik Anat dan ook amper tegen. Soms zie ik haar ergens met haar neus boven een 3d printer hangen of is ze in gesprek met een aantal studenten van technische universiteiten. Op zoek naar het hoe en waarom van wat ze doen. Dankzij die gesprekken zijn de ècht inhoudelijke toelichtingen dan ook dankzij haar. Elkaar aanvullen heet zoiets volgens mij.
Overal samenwerken gesproken, een mooi voorbeeld is de ‘Marshmellow challenge’. Het zal u niet verbazen dat ik daar nog nooit van heb gehoord. In deze ‘challenge’ gaat het erom om van 20 harde ongekookte spaghetti slierten en wat tape en touw een zo hoog mogelijk bouwwerk te maken. Bovenop dat bouwwerk moet als climax het spekje (de marshmellow) komen. Iets wat alleen met teamwork te bereiken valt. Tijdens mijn rondje langs de tafels zie ik dat het niet meevalt. Menig gammel bouwwerk stort in en nergens zie ik een marshmellow bovenop verschijnen. Het is ook best moeilijk, of het is mijn destructieve invloed?
Achter mij staat inmiddels een flinke groep mensen te kijken naar een grote bak van Lego. Ja, net als spaghetti ken ik Lego ook, maar tijdens deze dag blijkt dat Lego zich de voorbije jaren heeft ontwikkeld tot een hightech product. Geen wonder dat Lego nog steeds een ijzersterk merk is. In een laser-doolhof moeten twee deelnemers een laserstraal zo snel mogelijk door een spiegelparcours sturen. Dit alles uiteraard op basis van Ultrakurzzeitphysik. Sorry, dit prachtige Duitse woord moet ik even met u delen.
Spelenderwijs in contact komen met techniek is op vele plekken het thema. Nu kan dat wellicht bij menigeen wat infantiel klinken en een ballenbakgevoel oproepen. Gevoelens die hier volstrekt misplaatst zijn. Het publiek van jong tot oud kijkt gefascineerd toe en lijken te beseffen dat wat die uitvinders hebben verzonnen verre van kinderspel is. Zo ook het Formule 1 spel. Scholieren van 11 tot 19 jaar hebben het voor elkaar gekregen om op de computer een eigen Formule 1 wagen te ontwikkelen. In de hal staat een circuit van 20 meter waar de met gaspatronen aangedreven auto’s wedstrijdje doen. De eerste keer kijk ik daar ietwat vertederd naar, terugdenkend aan mijn eigen racebaan van vroeger. Tot het moment dat de wagens ervandoor gaan. In een fractie van een seconde scheuren ze langs me terwijl ik nog schaapachtig naar de startlijn sta te kijken.
Links en rechts tonen scholieren en studenten hun uitvindingen. Wat opvalt is hun enorme gedrevenheid, enthousiasme en vooral hun passie wanneer ze erover praten. Hier houdt men niet de kaarten onder te tafel. Welnee, hier draait alles om het delen van kennis met een ieder die maar iets interesse toont. Mede daarom hangt in deze hal een enorme energie. Hier zijn mensen bezig met de toekomst, niet geremd door keurslijven of andere verstikkende beperkingen die ze vast later in hun leven zullen tegenkomen. Creativiteit en vindingrijkheid stromen hier vrijelijk en onbeperkt. Problemen die ontstaan worden direct onderling besproken en men helpt elkaar daar waar ze maar kunnen. Men is zichtbaar blij als een “concurrent” een probleem heeft opgelost. Het zou mooi zijn als hun toekomstige wereld er ook zo zou komen uit te zien.
Overal valt er te genieten, maakt totaal niet uit in welke vorm. Zo ook van iemand die zich helemaal heeft gestort op, zoals hij het geweldig mooi uitdrukt: “retrofuturistische machines en apparaten van een voorbije toekomst”. Eén van zijn pronkstukken is de oorspronkelijke behuizing van een Kodascope Eight 8mm filmprojector uit 1932. Het blikje Milka rechts van het apparaat vind ik dan weer een leuke en onlogische combinatie.
Geen idee waarom dat blikje daar staat. Later spreek ik Anat en ze kijkt me aan met een blik van: neem je me nu in de maling? Nee, deze ene keer niet. Ze legt uit dat dat een Tesla spoel is. Helaas, dat helpt me niet verder. Ja, de naam Tesla ken ik wel van die Musk-autootjes en een jaren 80 hit van Orchestral Manoeuvres in the Dark (Tesla Girls). Anat legt uit: Met een Tesla spoel kan je draadloos elektriciteit overbrengen. Ah, vandaar dat die lamp erboven licht geeft, merk ik scherp op. “Ja, goed zo, en in de Kodascope projector zit ook zo’n spoel en dan krijg je hetzelfde effect. Voor de rest moet je maar natuurkunde gaan studeren”! Eigenlijk wil ze daarmee zeggen: einde discussie!!
Hoogste tijd om af te dalen naar mijn eigen niveau. Ik word meteen op mijn wenken bediend: papieren vliegtuigjes worden op me afgevuurd. Geloof het of niet, maar zelfs ik weet hoe ik zo’n ding moet vouwen! OK, laat ik niet te zelfingenomen worden, dat kan als storend worden ervaren. De vliegtuigjes blijken voor mij het hoogst haalbare die dag. Laat mij maar aandachtig om me heen kijken.
De totale focus en concentratie van de deelnemers blijft me fascineren. Zelfs onder duidelijk hoge druk worden de laatste problemen opgelost. En altijd is daar weer die glimlach als mensen meer over hun dingen willen weten. Zoals een groep studenten die computer behuizingen hebben opgemaakt, daar een bijzondere vorm inzagen, soort van feestverlichting in monteren en de ventilator vervangen door ingenieus waterkoeling systeem. O ja, en de computer werkt dan ook nog. Later zie ik dat die gasten de eerste prijs hebben gewonnen. Soms is het leven best wel rechtvaardig.
Helaas zit de laatste dag erop. Richting de uitgang loop ik langs de vlooienmarkt en de verkoopbeurs. De sfeer daar is duidelijk anders. Weg is de ontdekkende energie in de lucht en de natuurlijke mix van jong en oud, man en vrouw. Terugkijkend op de drie lange dagen in de hallen van Friedrichshafen kan ik maar één conclusie trekken: drie dagen is veel te kort.
Voordat we naar het hotel gaan, gaan we eerst nog even langs het stalletje waar ze appelsap verkopen. Dit is dé streek van de appelboomgaarden en derhalve dus ook van de appelsap. Normaliter vind ik dat bocht eerste klas door al die chemische zooi, maar het sap hier in Zuid Duitsland is puur natuur. Later in het hotel denk ik geen moment aan een rood wijntje. Nee, geef mij maar een appelsapje.
*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—
Ha Erwin, dat van die Tesla wist ik ook niet. Ik dacht dat het zelfverzonnen autootjes waren. Dank zij jou ben ik nu op de hoogte. Dus die blogs van jou doen ertoe!!!!!