Het indringende geluid van megafoons en gillende politiesirenes komt steeds dichterbij. Agenten in kogelvrije vesten houden het verkeer tegen of ze plaatsen hekken. In de verte nadert een langgerekt lint. Traag en kleurrijk. Hun doel lijkt duidelijk. Hetzelfde doel dat Anat die middag heeft: Het Witte Huis in Washington. Washington en Schiedam.
De stoet bestaat uit tientallen rolstoelen en scootmobielen, in alle soorten en maten. Het fotojournalistieke hart van Anat gaat harder kloppen bij het zien wat op haar af komt. De eerste mensen lopen of rollen langs haar en ze vraagt waar dit allemaal over gaat. Uit heel de VS zijn deze gehandicapten naar Washington gekomen om te protesten. Ja, ok, hier is een protestmars gaande, dat is haar ook wel duidelijk. “Free our people!” staat op de hesjes van de begeleiders.
Eén zo’n hesje, Brian uit Baltimore, vertelt dat ze hier zijn om president Trump op te roepen de rechten van gehandicapte Amerikanen te beschermen. Onder ex-president Obama is hun recht om zelf te bepalen waar ze wonen verdwenen. De staat bepaalt dat nu. In de praktijk houdt dat in dat deze mensen worden opgeborgen in slechte tehuizen. Althans, volgens Brian met het hesje van ADAPT, de organisator van het geheel.
Als een rode sliert slingert de stoet rolstoelen rustig door de straten van Schiedam. Vrijwilligers blokkeren de wegen, zodat de parade door kan rollen. Wat is hier gaande? Simpel, het seizoen van de Avondvierdaagse is begonnen. Traditiegetrouw sluit de rolstoelbrigade van zorgcentrum Frankeland zich halverwege aan bij hen met voldoende gewrichtssmeer en goede conditie. Een mooie manier om deze ouderen mee te laten doen.
Ondanks de jaren van plat en visieloos bezuinigen door het kabinet Rutte slaagt het centrum er telkens weer in om dit te organiseren. De route van 5 kilometer is best wel fors, zeker voor de duwende vrijwilligers en familieleden. Aangezien mijn moeder, blije bewoonster van Frankeland, nogal aan het gewicht is, maak ik kennis met spieren die ik doorgaans weinig gebruik.
Het Schiedamse verkeer gedraagt zich deze keer zeer rustig als de processie voorbij komt. In het verleden wilde nog wel eens een opgefokte aso zijn stuk blik erdoor douwen. Nu gaat alles gemoedelijk. Een enkele keer hobbelt oom agent voorbij op zijn mountainbike en ziet dat het goed is.
Op hetzelfde tijdstip in Washington legt Colin uit Texas uit waarom ze zo kwaad zijn: “We worden in tehuizen gestopt die vreselijk zijn. We hebben geen enkele keuze. Wat nou vrijheid van keuze? O ja, voor de rijke Amerikaan, die krijgt alle vrijheid en dus mogelijkheden.” Colin komt duidelijk op stoom en zijn verhaal klinkt niet als een ingestudeerde tirade. Nee, deze woorden komen uit zijn hart. “Dit probleem is in heel de USA. Maar heel veel hebben het geld niet om naar Washington te komen. Wij laten ook hun stem horen”.
“Weet je, wij worden uit de samenleving verbannen: Stop ze in een tehuis en ze zijn niet meer zichtbaar.” Het valt Anat inderdaad op dat je op straat nauwelijks scootmobielen of rollators ziet. Ook met deze protestmars zie je geen interactie met de mobiele mens. Deze kijkt van een afstandje of probeert te negeren wat er gebeurt.
De Frankeland-stoet heeft inmiddels aardig de vaart erin. Het is vrij rustig op straat en de weg loopt lekker naar beneden. Bij het NS station is het beduidend drukker. Hier lijkt de halve wereld zich te mengen met elkaar. We lopen gezamenlijk op met de Avondvierdaagse voor scholieren. Het aantal decibellen neemt enorm toe, maar het deert de veteranen niet. Glimlachend kijken ze naar de drukte om hen heen. De smalle straten zijn bomvol, maar alles verloopt ontspannen. Kinderen schieten heen en weer en weten op de een of andere manier de rolstoelen te omzeilen. Het is een enorm gemêleerd gezelschap; van 4 tot 94 jaar en van hoofddoekjes tot korte broekjes.
Ondertussen nadert de protestmars Pennsylvania Avenue. In de verte ligt het Witte Huis. Het is niet toegestaan dat men verder oprukt. De woorden van de ietwat nerveuze agenten worden overschreeuwd door de megafoons. De sfeer krijgt een meer gespannen lading. Deze mensen laten zich niet tegenhouden. Hoe woest en gevaarlijk de agenten ook kijken. En dit zijn toch echt stevige jongens, met dito wapens en kogelvrije vesten. De politie probeert de menigte tot rust te manen. Tevergeefs. De protestkreten vliegen door de straten. “Disability rights!!! Are constitutional rights!!!“.
Daar is Colin weer en nu duidelijk een stuk meer opgewonden. Hij houdt Trump aan zijn verkiezingsbelofte dat onder zijn bewind geen Amerikaan op straat zou sterven door zorggebrek. Hij hoopt dat Trump niet Obama achterna gaat. “Ik kan je verzekeren dat mensen liever op straat sterven dan in zo’n zorg/ verpleeg centrum.” Nog geen minuut later brult de menigte: “I’d rather go to jail, than die in a nursery home!” Ondertussen hebben de demonstranten bezit genomen van een druk kruispunt en blokkeren de hele boel richting Pennsylvania Avenue.
De stoet van kinderen en bejaarden in Schiedam nadert de indrukwekkende Van Maanen straat. Kijk, deze route is met zorg gekozen. Men gaat voor Kwaliteit. Ik sta klaar om handtekeningen uit te delen, maar blijkbaar heeft men het te druk om rolstoelen op de weg te houden. Bovendien lijkt men niet te beseffen in welke bijzondere straat men is. Zwijgend trekt de stoet door deze prachtige locatie. Ik neem aan dat het stilte uit respect is. De menigte heeft duidelijk honger gekregen, nog een flink kwartiertje en dan wacht ons een versnapering.
In Washington is het inmiddels lunchtijd en pontificaal gaat men midden op het kruispunt zitten eten. Op zijn Amerikaans natuurlijk. Grote zakken Chicken McNuggets worden uitgedeeld en daar weten ze wel raad mee. Grote rode vette slierten ketchup spuiten ze erop en ondertussen brullen ze hun boodschap over het kruispunt: “Our home! Not nursery homes!” Om vervolgens de kiphompjes in razend tempo weg te werken.
De politie roept de rolstoelers opnieuw op het kruispunt vrij te maken. Te zien is dat de agenten deze situatie wat ongemakkelijk vinden. Met de wapenstok en peperspray losgaan op een groep gehandicapten is qua beeldvorming niet handig. Bovendien stoor je mensen niet als ze aan de Chicken McNuggets zitten. Daar kan iedereen zich iets bij indenken.
Daar is molen. De pauzeer plek. Een geweldige locatie zo onder de molen en aan het water. Bovendien heeft het doorgaande verkeer dan geen enkele last van de meute. Een stroopwafel of gevulde koek is dan een welkome culinaire onderbreking na al het zwoegen. Flesjes jus d’orange en appelig sap worden uitgedeeld en ook dat blijkt erg smaakvol na die noeste arbeid. Het gekakel onder molen is enorm. Iedereen is in goede stemming. De oudjes zijn gefixeerd op hun koek of flesje. Mijn moeder is vooral aan het kijken wat ik aan het uitspoken ben met de camera.
Daarna is het tijd om naar de finish streep te gaan. Ik duw mijn moeder in haar rolstoel over de kinderhoofdjes. Oeps, hier baalt ze van. Ze denkt dat ik haar op stang zit te jagen door een mountainbike effect te creëren. Edoch, zoals een immer brave zoon dat betaamt, ben ik onschuldig.
Anat laat de stoet achter zich en loopt richting de hekken van Trumps witte hutje. Maar daar is opeens weer het geluid van gillende sirenes. Meer en meer politie komt tevoorschijn, ook voor de hekken van het Witte Huis. Achter haar blijken de demonstranten door de afzetting te zijn gebroken en rukken nu op in de richting waar Anat al is. Het zit haar duidelijk mee die middag.
De demonstranten komen tot aan het hek en beginnen eraan te rammelen. De kreten zijn meteen aangepast. Een roerganger wijst naar het Witte Huis en brult: “This is???” Gevolgd door een massaal: “Our House!” En dan zo’n 40 keer herhalen. Het hekwerk en de zwaar bewapende politie tonen echter duidelijk aan dat dit niet hun huis is, maar het tijdelijke onderkomen van de familie D.J. Trump.
Ondertussen lijkt er voor iedere demonstrant een agent te staan. Nieuwsgierigen (zal niemand bij naam noemen, maar u snapt vast wel over wie ik het heb) worden op afstand gehouden. De joelende demonstranten weigeren het trottoir te verlaten. Na een tijdje is de politie het zat en grijpt in. Niet met tactische kernwapens, maar door 83 mensen te arresteren. Een aardig aantal op een totaal van 300 mensen. De niet-luisterende demonstranten hebben hun punt weten te maken. Langzaam keert de rust terug aan Pennsylvania Avenue.
De Schiedamse stoet nadert het eindpunt, wat tevens het beginpunt was. Al met al een kleine 2 uur aan het marcheren geweest. Iedereen oogt behoorlijk versleten, dus ik kan me indenken hoe ik eruit zie. Voor het naar binnen gaan is op de parkeerplaats het moment om een groepsfoto te maken met de deelnemers van de afdeling. Daarna gaat men naar binnen. Menigeen zal linea recta naar bed gaan. Het was immers een drukke en hectische avond.
*** Geen blog missen? Vul dan hieronder uw email adres in ***
—