Jeruzalem, 22 augustus 2014: Benyamin schrikt zich een zwart hoedje als hij ziet hoe laat het al is. Hij zal haast moeten maken om op tijd bij de Klaagmuur te zijn voor zijn dagelijkse prevelementje. Kort voor het verlaten van zijn stulpje grijpt hij nog snel nog een willekeurige tas om zijn spullen in te dumpen. Een alledaagse daad met verstrekkende gevolgen…
Onderweg naar de Muur merkt hij dat er nog steeds weinig buitenlandse bezoekers zijn in de Israëlische hoofdstad. Het zijn de laatste dagen van de Gaza oorlog. Met name angsthazige Europeanen en wereldvreemde Amerikanen laten zich duidelijk afschrikken door het immer vreugdeloze terreurrijkje aan de Middellandse Zee. Nog even en hij zal weer struikelen over de theatraal halleluja roepende gekkies. In dat zeer beperkte opzicht is het een fijne tijd.
Ook bij de Muur is het rustig en in gestrekte draf loopt hij naar zijn religieuze eindbestemming. Benyamin beseft echter niet dat hij wordt bekeken, onzichtbaar en onhoorbaar. Niet ver weg staat Anat-met-camera opgesteld, de omgeving scannend naar haar prooi. De zwarte jas en de zwarte hoed van Benyamin zijn in deze omgeving bepaald niet bijzonder. Deze man onderscheidt zich echter heel opzichtig van de rest. Over zijn schouder draagt hij een foeilelijke, knal roze ‘Hello Kitty’-tas. Ze twijfelt geen moment om deze ‘foute’ combinatie vast te leggen. “In één keer raak”, denkt ze, terwijl de man snel uit zicht verdwijnt.
Even later toont ze me de foto en ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Vaak een pijnlijke ervaring , maar ik dit geval word ik overvallen door ruimhartigheid. Ze vraagt of ik de “Hello Kitty”-man ook heb gezien. Dat is niet het geval. Vlakbij was ik bezig een andere weinig logische combinatie vast te leggen: een man biddend bij de Muur in een subtiel doodshoofd t-shirt. Zie daar een groot voordeel van ons working-apart-together principe.
Terug in het vaderland is bij de samenstelling van ons boek ‘Gezichten van Jeruzalem’ de “Hello Kitty”-man een zekere opname. Hij overleeft elke bikkelharde selectie. Een rol in de expositie in Rotterdam is er niet voor hem weggelegd. Inderdaad een gruwelijk voorbeeld van uitsluiting en een stuitend gebrek aan inclusiviteit, maar Kitty paste er simpelweg niet tussen.
Daarmee lijkt het verhaal van de “Hello Kitty”-man ten einde. Maar dan breekt de lange herfst van 2017 aan. Na drie jaar is daar opeens: De Roze Wederopstanding.
To be vervolgd….
Hahaha wat een leuke blog. Ik ben blij dat je er weer bent Erwin!!!