Anat staat op het punt het nogal hoge podium te betreden. Maar gaat het haar wel lukken? Freeze frame! Mijn gedachten schieten terug naar zo’n tien dagen eerder. Op een avond is Anat gereed om te gaan snurken. Alles verloopt standaard en volstrekt oninteressant, totdat de gemankeerde stuntvrouw in haar wakker wordt. Met volle vaart jaagt ze haar allerkleinste teentje tegen de poot van haar bed. Na bezoek aan haar favoriete ziekenhuis blijkt al snel: teentje gebroken en gespleten. Nu staat ze hier met een kreupel pootje, bijeengehouden met pleisters. Met enige moeite komt ze op het podium, met helse pijnen verscholen achter een hemelse glimlach.
Van gepaste afstand neem ik haar waar. Daar staat ze dan: op het podium, in de spotlights, geprezen door de organisatoren voor tientallen mensen. Dat zijn behoorlijk wat comfort zones die ze daar in een keer verlaat. Heel even is haar blik wat onwennig. Langzaam onttrekken de andere deelnemers haar aan mijn zicht. Het podium is nogal klein en Anat niet al te groot.
Aan het eind toont de elite onder applaus zijn eigen foto. “Hello Kitty” zie ik echter nergens en Anat trouwens ook niet. Opeens komt ze tevoorschijn. “Laat jouw foto zien!”, beveel ik haar met mijn ogen. Ze grabbelt wat in haar rode tas. En ja hoor, op het moment dat een ieder zijn foto heeft opgeborgen toont Anat haar foto. Zo ken ik haar weer.
Na afloop van dit besloten deel geeft ze Oriel en Moran een exemplaar van ons fotoboek “Gezichten van Jeruzalem” (over dat boek heb ik volgens mij wel eens geblogd). Deze geste à titre personnel ter appreciatie heeft net iets meer lading dan een collectief gebaar met 69 participanten. Veel tijd voor verdere plichtplegingen is er niet: het openbare gedeelte begint.
De voorzitter van de Knesset en de burgemeester van Jeruzalem doen hun zegje. Ik heb geen flauw idee waar ze het over hebben en dat geldt eigenlijk voor de hele avond. De reacties uit de zaal zijn gelukkig universeel, met name als het om lachen en klappen gaat. De enige woorden waar ik alert op ben zijn: “Anat Kroon – Hello Kitty”.
De expo foto’s worden op een groot projectiescherm getoond. Wij zijn nu echt begonnen! Na een tijdje schallen door het complex die woorden waar ik wacht: “Hello Kitty – Anat Kroon”. In de verte, tussen het publiek, zie ik een trots neusje omhoog gaan, terwijl de menigte haar foto met applaus begroet.
De muziek die volgt is er eentje van Israëlische evergreens van de afgelopen 70 jaar die iedereen kent, op minimaal 1 persoon na. De muziek toucheert mijn ziel niet echt, zoals een Israëli dat ook zal hebben bij Nederlandse kanjers als Jan Boezeroen, Tetske van Ossewaarde of Theo Diepenbrock. Laat me mijn eigen gang maar gaan: waarnemen en vastleggen.
Terwijl de massa zich vermaakt ga ik naar de reden van dit alles: de expositie. Ze hebben bepaald niet gekozen voor een clichématige aanpak met keurig een lijstje en stukje tekst. Alle foto’s vormen hier één verhaal. Aangezien verhalende fotografie ons ding is kan ik me in deze aanpak moeiteloos vinden.
Bij de foto’s laat menigeen zich vastleggen. Een enkeling met een zeer verfijnde en exquise smaak doet dat bij “Hello Kitty”. De sfeer bij dit alles is zeer ontspannen en menig deelnemer praat met trots over zijn foto. Vrienden en familie hebben vaak uren in de auto gezeten om met infrastructurele doodsverachting in Jeruzalem te komen. Uren die ze straks weer nodig hebben naar thuis te gaan.
Voor ons ligt dat anders. Het appartement ligt in het hartje van de hoofdstad. Op weg naar de taxi concluderen we dat het puike avond was, ook al begreep ik van de speeches, teksten en muziek helemaal niets. Al kletsend verdwijnen we in de late avond van Jeruzalem.
Nasnik
Shabbat: We lopen, door de motregen, naar The First Station om te kijken hoe de expo er bij daglicht bij staat. Over twee dagen gaan we alweer terug naar Nederland. De plek van “Hello Kitty” is eigenlijk beter dan ik die avond eigenlijk dacht: langs een drukke route van wandelaars en fietsers. Een mooie plek om haar achter te laten. We nemen afscheid van Kitty. Ze is in goede handen. Er wordt goed op haar gelet. Nu is het tijd haar los te laten. Tot 1 augustus zal ze mensen verblijden met haar lelijke kleur. Doeiii Kitty, we zullen je nooit vergeten. Gelukkig hebben we jouw foto’s nog.
Zwijgend slenteren we langs de speelzooi voor kinderen. En, o hemelse symboliek, wie zien we daar: Hello Kitty.
Hartstikke leuk, eindelijk de foto’s bij het verhaal!!