De herfst van 2017 in het hart van Israël is warm, heel warm. In de wapperwind van de onvermoeibare airco neust Eli wat rond op het internet. Na wat vrijblijvend gesurf valt zijn bionische oog op een artikel. Het is een oproep aan om foto’s in te sturen die typerend zijn voor Israël. Ooit, ergens in het verre 2018 zullen ze geëxposeerd gaan worden. “Hé poppelepee”, dacht Eli (maar dat in Hebreeuws), “is dit niet iets voor mijn goede vriendin Anat? De mens moet immers centraal staan in deze foto’s en dat is bij haar ook zo”. Hij stuurt haar een mailtje.
Terwijl buiten de herfst buiten al flink op de ramen beukt en de kachel uit de zomerslaap ontwaakt ontvangt Anat de mail van Eli. Ze leest het bericht. Een uniek moment breekt aan: ze zwijgt. Ik vraag wat er is. Ze leest voor en alles klinkt moeilijk, onsamenhangend en onbegrijpelijk. Anders gezegd: ze leest de mail voor in het Hebreeuws. Ter plekke vertaalt ze het voor deze Hebreeuwse analfabeet.

Op het alom geliefde Facebook is een nieuwe groep actief. Hierin roept men alle fotografen ter wereld op om typisch Israëlische foto’s in te sturen. Dit alles ter ere van het 70 jarige bestaan van de staat Israël. Zeker een gaaf project, maar waarom in hemelsnaam op dat Facebook? Terwijl Anat rustig achterover leunt en ietwat ongeduldig met haar vingers op tafel tikt, begin ik mijn dwangmatige tirade tegen Farcebook en Mark Schurkenberg. Op het moment dat ik de hoogste trede heb bereikt van mijn morele superioriteit stel ik vast dat Anat hier gewoon aan mee moet gaan doen. Ik denk bij mezelf: tel je zegeningen en spring over je eigen schaduw heen, want dit is wat er is….
Al heel snel schiet haar de man te binnen die met zijn oversized Hello Kitty boodschappentas naar de Klaagmuur marcheert. Op 26 oktober deelt ze deze met de duizenden leden van de groep. Zie hier de roze draad van deze blogs. De foto past voor haar naadloos bij het diepere waarom van dit project. Voor haar weerspiegelt deze foto Israël als land van contrasten; de orthodoxe jood in het zwart met zijn schreeuwend roze Hello Kitty tas. De concurrentie is echter megalomaan moordend en nederig stemmend. Een besef dat hand in hand gaat met een verwerpelijk abjecte emotie: jaloezie. Zoveel Israëlische fotografen die maar de deur uit hoeven te stappen om los te gaan voor het perfecte beeld, terwijl wij het moeten hebben van een paar weken per paar jaar!! Deze lelijke zin toont aan hoe hoog het zit.

In januari 2018 sluit de inzending en gaat men over op het moeilijkste wat er is: selecteren en voor Anat dat andere lastige levenselement: wachten. Uiteindelijk moeten er 70 foto’s overblijven van 70 fotografen. Snapt u de link met 70 jaar Israël? Zo’n 4000 foto’s heeft de organisatie ontvangen van honderden confraters van over de ganse wereld.
Later die maand ontvangt Anat bericht uit Jeruzalem: “Uw foto van Hello Kitty is geselecteerd als een van de, vroege, winnaars”. Zich terdege beseffend hoe hoogstaand de concurrentie is maakt een mooie vorm van trots zich meester van haar.

Eind januari besteedt de Israëlische televisie langdurig aandacht aan de expo. Er komen wat voorbeelden voorbij en plotseling is daar “Hello Kitty, by Anat Kroon”. Een foto die de lachers op haar hand weet te krijgen. De commentatoren omschrijven het beeld als “hilarisch”. Een lading dekkende term, zeker als je de andere foto’s ziet die vaak zwaarder op de hand zijn. Normaliter roep ik zulke dingen met een sarcastische ondertoon. Hier echter niet. Dit zijn foto’s waar je graag tussen gaat willen hangen.

Op donderdag 10 mei vindt de opening plaats in Jeruzalem, in The First Station. Hoewel menig detail ontbreekt weten we één ding zeker: daar gaan we hoe dan ook bij zijn. Tegelijkertijd krijg ik een korte flash back. Dat klinkt net iets spannender dan: ik herinner mij…. Ken ik die locatie niet? Ja, dus. In 2014 tijdens een extreem toeristisch bustochtje door de stad reden we er langs. Als door een goddelijk bevel (ik was immers toch in de Heilige Stad) nam ik een aantal foto’s van het gebouw, om ze daarna nooit te gebruiken. Immers, zo luidt de ijzeren vuistregel: “Kroon en Van Maanen” doet geen neutronenbomfotografie, maar maakt alleen foto’s waar mensen op staan. Plots in 2018 komt die foto tot leven. De komende maanden is dit het focuspunt dat volgt om Anat’s tv-debuut. Op naar The First Station!

Hoi Erwin, Blijf schrijven. Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie wel en wee in Jeruzalem. Ik verheug me bij voorbaat.