“Oh, it’s the Left with their same old song”, verzucht de agent wanneer Anat hem vraagt naar het waarom van de demonstratie. Het bekende linkse liedje dus; dat gaat vast een leuk avondje worden hier in het hart van Jeruzalem. Tot mijn grote verrassing en dito blijdschap ben ik namelijk in een protestmars beland van de linkse kerk. Het schettergeluid door megafoons, simplistisch getrommel en het braaf in koor nakraaien van kreten: Alle ingrediënten zijn aanwezig.
De beroeps-boe-roepers lopen vanavond te hoop tegen de ‘Dag van Jeruzalem’. Morgen gaat groots gevierd worden dat Jeruzalem sinds 1967 weer één is en verlost werd van de Jordaanse slopers die de Joodse Wijk systematisch hadden plat gegooid. De Klaagmuur stond midden in een krottenwijk. Deze heilige plek was tot juni ’67 een no go area voor joden. Het is alsof de minder heilige Al Aqsa Moskee nu verboden zou zijn voor moslims. Alle reden voor een vrolijk feest dus. Ho, ho, maar niet vanavond!! Vanavond gaan zo’n 200 man boos zijn en wereldvreemde teksten uitschreeuwen à la: ‘Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen’.
Hé, ze scanderen de naam van premier Benjamin “Bibi” Nethanyahu. Gezien de geaardheid van de brullers zal dat vast niet lovend zijn. Tijd om vertaalhulp in te roepen van Anat. Ik vraag wat ze daadwerkelijk roepen. Anat kijkt me vertwijfeld aan. “Joh, wat denk je zelf?” Ik hou wijselijk mijn mond. “Nethanyahu – Stap op! De vrede is meer waard dan de verhuizing van de ambassade!” Het is inderdaad het bekende linkse liedje: Ze zijn het met Bibi oneens, dùs moet hij wegwezen. Geforceerd trekt men de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar de hoofdstad er ook bij. De afgelopen 30 jaren met de ambassade in Tel Aviv verliepen immers toppie joppie.
De avond is georganiseerd door clubs als de Zionist Union (mengsel van PvdA en GroenLinks), Meretz (idem, maar wat minder extremistisch groen), Peace Now (intellectueel verantwoorde actiegroep) en Standing Together (Joods/ Arabische club die, jawel, vrede belangrijk vindt). Allemaal heel idealistisch, maar nogal gespeend van de broodnodige realiteitszin. Maar goed, iedereen heeft recht om zijn mening kenbaar te maken.
Een man naast me staat het boeltje te aanschouwen. Een jonge vrouw in traditioneel alternatieve kleding stapt op hem af. In het Hebreeuws versta ik iets van ‘Arabier’. Hij spreekt alleen Engels. “Ik ben Arabische”, zegt ze op een wat uitdagende manier. “Ja, wat wil je daarmee zeggen? Dat je geen mens bent of zo?”, vraagt de man zeer rustig. “Uh, ja, natuurlijk ben ik een mens”, antwoordt ze ietwat in verwarring. De man gaat voor de vriendelijke knock-out: “Mooi zo, want daar gaat het uiteindelijk om. We zijn allemaal mens.” De vrouw lijkt naar woorden te zoeken, maar besluit veilig terug te keren in kudde. “Nethanyahu – Stap op!!!”. Dat ligt haar duidelijk beter. “Jeruzalem en Al-Quds: We moeten ophouden met de bezetting!” Ze is weer helemaal in haar element.
Terwijl ik de borden met diepgaande teksten als “Twee volken – Eén hoop” bekijk komt er een demonstrant op me af met zo’n ding. Of ik er ook eentje wil. Ik bedank voor de ‘eer’. Het is niet bepaald mijn vurige wens om vastgelegd te worden als zo’n braaf meelopende Nederlander die zijn solidariteit betoont met de legitieme strijd van het Palestijnse volk voor….. nou ja, vul het voorspelbare vervolg maar aan.
Terwijl ik afscheid neem van het trommelgerommel valt me op hoe humorloos, achterdochtig en chagrijnig veel van hen ogen. Terug in het appartement grijnst Anat me vriendelijk toe. Achter haar rug haalt ze twee protestborden tevoorschijn die ze heeft gekregen en wèl heeft aangenomen. “Alsjeblieft, als souvenir om mee te nemen naar Nederland.”
In de koffer zijn de borden uiteindelijk volledig in tact meegereisd, met er bovenop een liefdevol opgevouwen Israëlische vlag. Het waarom van die vlag leest u in de volgende demonstratieve blog.
Fijn dat tegengestelde meningen geven daar kan, Heb jij je keuze al gemaakt?
Nou, een keuze voor een van deze clubs valt niet te maken. Ik krijg acuut jeuk bij het van de realiteit los gezogen Teletubbie-links en bij de rechtse partijen uit de blog van vandaag zal alleen maar bloed gaan vloeien. Blind idealisme en geweld zijn niet echt mijn ding ;-) Wat zou jouw keuze zijn?
Weer helemaal top…prima!
Weer zo’n leuke onverwachte blog. Ik ben blij dat Anat een paar borden heeft “gered”. Ik weet nog goed dat ik in 1980 vanuit Wit-Rusland waar ik toen was een paar propagandaposters van de toenmalige regering heb meegenomen. Helaas ben ik die kwijtgeraakt. Ik ben benieuwd wat Anat gaat doen met die borden. Laat het me weten.