Als het hologram van mijn virtuele achterkleinkind mij ooit zou vragen wat een kakofonie is, dan zal ik met hem in mijn imaginaire tijdmachine stappen en hem mee terug nemen naar het moment in het heden van oktober 2019. Daar, bovenaan Ben Yehuda Street, komt het geluid namelijk van alle kanten.
Welk vooraanstaand Denker, Filosoof of Waarnemer zei ooit: “Jeruzalem kent geen grijstinten of zachte overgangen, maar alleen zwart-wit”? Ik weet het even niet, maar op deze middag blijkt het grote gelijk van die Denker. Een kwartier geleden liepen we nog in de ultra orthodoxe wereld waar zwart-wit de dress-code is. Nu kijk ik om me heen en ik zie alleen maar vrolijke mensen. Ik zou er bijna orthodox-schichtig van worden. Overal klinkt wereldse muziek en links en rechts lopen mannen èn vrouwen in kleurige kleding voorbij met een schandalig lekkere shoarma of falafel. De terrasjes en restaurants zitten op deze oktober middag helemaal vol rond Jaffa Street en Ben Yehuda Street. Het is duidelijk dat vrijwel heel Israel vrij is en trek heeft in een puik prakkie.
De aanblik van mij met camera zorgen ervoor dat de jonge moeder direct ten aanval trekt. Ze zet haar welgemeende vuile blik verbaal kracht door “lo, lo” te krijsen. Op een manier zoals ze ongetwijfeld ook haar wolkjes van kinderen zal toespreken. Haar “nee, nee” geroep laat ik op me afketsen. Met een misprijzend handgebaar maak ik haar en de mede-moeder duidelijk dat ze het niet waard zijn om te fotograferen. Met een achteloos wegwerpgebaar zeg ik hen: ‘Jullie boeien me totaal niet’. Op het moment dat de bolle mij met haar bezeten blik volgt, doemt achter mij Anat op. Ze scharrelt zo’n twintig meter achter me en heeft niets meegekregen van mijn gezellige klik die ik met deze twee ambassadrices van Zichron Moshe heb.
Wat is dit nu opeens? Ik kan hier van alles verwachten, maar dit komt toch wel als een verrassing. We staan midden in Mea She’arim traditioneel stil bij ‘onze’ Used Jewish Books winkel. Bij gebrek aan iconische ijkpunten is dit voor ons het fysieke symbool voor deze ultra orthodoxe wijk. De wijk waar iedereen loopt te kletsen in het Jiddisch en soms Hebreeuws. Dat heeft als voordeel dat wij hardop in het Nederlands kunnen praten.
Ondertussen gaat de zoektocht voort. Chaim is ons nog steeds te vlug af. Onze onvermoeibare rabbijnen zetten opnieuw koers richting Chaim’s huis. Inmiddels is het aarde donker en de straten zijn nat en dus glad. Voor mij extra opletten want ik wil niet straks spartelend en luid vloekend onderuit gaan in deze ultra orthodoxe wijk. Zonder al te grote glijpartijen arriveren we bij het begin– annex eindpunt.
Met een enorme vlaggenstok in mijn broek kijk ik hoe een groep religieuze meisjes losgaat op Israel’s winnende Songfestival lied. “I’m not your toy! You stupid boy!”, krijsen ze in hun rokjes tot op de knie en met de jongens op grote afstand. Meteen bij ‘binnenkomst’ bij Jaffa Street maken leden van de organisatie namelijk duidelijk dat jongens en meisjes geacht worden het feest van Jeruzalem gescheiden te vieren.
Het afscheid nadert. Een afscheid dat al maandenlang in de agenda stond. Maar nu is het dan zover. Het is tijd geworden om Praag vaarwel te zeggen. De dag weet zich naadloos aan te sluiten op mijn stemming; droefgeestig en een wat zwaar gemoed. Weg is de zon en de intense warmte. De kleuren van Praag zijn flets geworden, de geestdrift lijkt uit de lucht. Buiten is het stil. Het regent en de lucht is grijs. Niet echt een ‘cheer up‘-gevoel dus.
Tot nu toe waren het vooral de Praagse toeristische lustoorden met hun eigen voorspelbare gang van zaken die centraal stonden. Op zich totaal en helemaal niks mis mee, maar mijn hartje gaat toch echt sneller kloppen wanneer ik blijmoedig geconfronteerd wordt met onverwachte momenten. Zo’n moment is op één van de laatste avonden, wanneer we op weg zijn naar een avondshootje op de Karelsbrug in hartje Praag. Na een minuutje lopen staat op straat een groep jongens in keurig gestreken, witte overhemden.
Het getrappel van massieve paardenhoefjes komt naderbij. In de koetsen zie ik achterover geslagen nekken van de reizigers, vaak gehinderd door oversized kleppetten of mondain bedoelde hoeden. Camera’s of slimme telefoon in de lucht en een plattegrond op schoot. Even verderop de vertrouwde plu’s van de zelfbenoemde groepsleiders. Kortom, welkom in een volgend toeristisch reservaat, genaamd Raadhuisplein in Praag.
Na het ‘ongeremd-toerisme-zonder-gene’ van de Karelsbrug en de Praagse Burcht moet de joodse wijk voor wat balans gaan zorgen. De wijk kent een flink aantal synagoges. Deze vallen allemaal onder het Joods Museum. Koop daar een kaartje en je krijgt toegang tot de diverse locaties. Dus ach, waarom niet een reeks van de synagoges bekijken voor een redelijke prijs. Je blijft immers Nederlander, niet waar? Wel waar! De eerste stop is de Spaanse Synagoge.
HomeOver onsBlog
2021
Sukkot en de arba minim markt waar niets ‘zomaar’ isJom Kipoer in circa twintig secondenOntzagwekkende momenten vlak voor Jom KipoerDe lijdensweg van de Montefiore Molen en de redding uit NederlandLeven in tijden tussen cholera en coronaVan sloeber tot miljonair in 150 jaar: Wonen in Mishkenot Sha’ananim (1)De Ruïne is geen ruïne meer, maar de RuïneKlagen zonder muur2020
2019
2018
Romantische gifbeker moet helemaal leegVrolijke scheiding op de Dag van JeruzalemDag van Jeruzalem: vlaggen, zang, dans en duistere extremenOp pad met de ‘Boe boe Bibi’-roepersIn de hoofdrol: Anat en Kitty (4)Anat met Kitty in Jeruzalem (3)Kitty gaat de strijd aan (2)Kitty in de Israëlische tijdmachine (1)Schiedam maakt wat los2017
2016
Bijzondere kerstsfeer in SpijkenisseVan een mug een lompe olifant maken in de Weense VotivkircheWenen: Op zoek naar het kleine blonde Mariandel-momentThe Death of a Ladies’ ManHet enige echte Pest-gevoelBij het Wenceslausplein rechtsaf!Aan de Praagse voeten van de Joyous BoysEen verwarde man op het Praagse RaadhuispleinExtremen in de joodse wijk van PraagOerdriften op de Praagse BurchtVol overtuiging naar het toeristisch hart van PraagAltijd jarig met Jarige JobVoedselbank: Cocosnoten, cassaves en houmous in SpijkenisseAchter de schermen bij een klantgerichte bankOntzield in de Rotterdamse MarkthalHolle frasen en volle druppelsDe passies van Roger Waters en Lee TowersBeestachtige toestanden in RotterdamDie winters zijn vergangenOrkaan Geert in SpijkenisseSomething happened on the day he diedOp zoek naar het licht in Amsterdam2015
Een blog met een boodschapGered door retourbemalingDe liefde voor Code RoodDe fraaie kleuren van Zwarte PietMeedoen, voor de hoofdprijsLief en diep leed op en rond De HefEen leven met sport, zonder te sportenDe bloemen van Schiphol zijn de bloemen van ParijsGepasseerde gezichten van JeruzalemBezinning in….BenidormRotterdam en de Eenzame PlaneetHumane valorisatie in de praktijkSchiedam: Raise your glasses high and drink the town dryIk herinner mij…Doel bereiken èn voorbijschietenDie straatjongens uit RotterdamTevreden en voldaan terug in de bloghutProefdraaien met foto’sDe wereld wordt minder dwaas, helaasNaar het dorpHolland’s Next Top ModelLadies and gentlemen: we got them!!Confrontatie met de IDF in Tel AvivHand in hand: Rotterdam en RomantiekAan de voeten van de aartsbisschopGezichten van Jeruzalem: Van idee tot fotoboek‘Never be silent’ contra ‘Sound of silence’Jeruzalem: Van shoarma tot pluche kikkerGraag een hotelkamer boven een drukke wegDe goede kanten van het slechte weerDe stofzuiger uitlatenDe eerste ‘A view from the room’-fotoLevensverhalen
FotografieContact